Hoofdstuk 9
Met het laatste beetje geld wat ik nog op de bank had werden de kamers van de meisjes verbouwd. Ze waren te verschillend om nog langer een kamer te delen dus werd er simpelweg een muur tussen gezet. Yanara nam genoegen met het kleine kamertje, wat naar mijn mening nogal ongezellig eruit zag.
Nubia wilde met alle geweld een grote kamer, waarin ze lekker kon 'rocken' zoals zij het uitdrukte.
Dylan werd jongvolwassen en deed de mededeling dat hij ging samenwonen met Aukje, ergens in Bridgeport. 'Nu al?' vroeg ik, 'Je bent nog maar net...' 'Ik weet het mam. Laat me nou maar gewoon gaan. Ik wil eens wat anders zien dan dit suffe dorp.' Ik zuchtte, wetend dat ik hem nooit tegen kon houden.
'Bedankt voor alles mam,' zei Dylan, 'Het spijt me dat ik je 10G niet wil voortzetten. Ik heb het er nog met Aukje over gehad, maar zij wilt ook geen kinderen.' 'Het is goed,' glimlachte ik, 'Misschien dat één van je zusjes willen.' Dylan knikte ernstig en omhelsde me. 'Succes mam.' Toen liep hij naar buiten, de taxi in.
Het huis was stil zonder Dylan. Of nouja... stil... 'Blijf zitten!' hoorde ik Nubia gillen. 'Nee-hee!' krijste Yanara er weer doorheen. 'Jawel! Staat hardstikke leuk zo!' riep Nubia op haar beurt. Een beetje nieuwsgierig legde ik mijn penseel neer en liep naar de kamer ernaast.
Kennelijk had Nubia Yanara een extreme make-over gegeven want ze zag er heel anders uit. 'Staat veel toffer dan die lieve dingetjes die je normaal aantrekt,' zei Nubia enthousiast.
'Mam, zeg er eens wat van,' zeurde Yanara. 'Hoezo, je ziet er echt heel mooi uit,' complimenteerde ik haar. Yanara keek weer in de spiegel en mompelde toen: 'Ik moet m'n huiswerk nog afmaken.' Een beetje overstuur rende ze naar haar kamer.
Nubia keek me met hele grote, onschuldige ogen aan. 'Mam, voordat ik op m'n lazer krijg... Ik bedoelde het echt goed,' zei ze snel. 'Weet ik...' glimlachte ik, 'Maar je zus en jij verschillen nogal, en dat weet je zelf ook.' Nubia knikte een beetje somber. Ze liep naar haar gitaar en begon weer te tokkelen.
Ik liep naar Yanara en klopte op de deur. 'Binnen,' hoorde ik een klein stemmetje zeggen. 'Ben je nou zo overstuur van je nieuwe uiterlijk?' vroeg ik. Ze knikte. 'Dadelijk lacht iedereen me uit,' fluisterde ze. 'Echt niet,' zei ik, 'Je bent hartstikke mooi lieverd.' Ik veegde een pluk voor haar ogen weg.
Yanara keek even naar de grond. 'Dankje mam,' zei ze, 'Maar ik moet nog leren.' En opeens wist ik aan wie ik mijn 10G moest doorgeven. Yanara was mooi, ontzettend slim en lief. 'Zullen we even beneden gaan zitten?' vroeg ik. 'Mam, m'n hui...' 'Doe je zo maar,' onderbrak ik haar. Ik duwde haar min of meer de kamer uit.
'Dit is misschien een lang verhaal,' waarschuwde ik Yanara voordat ze weer begon over haar huiswerk. 'Ik kwam hier een aantal jaren geleden wonen, op deze kavel, met maar een beetje geld en een klein huisje. Dat kwam omdat ik een 10G wilde beginnen.' Aan Yanara's gezicht zag ik dat ze al wist wat het was. 'Ik leerde mannen kennen, en kwam uiteindelijk bij Cyclon terecht.' 'Cyclon?' herhaalde ze, 'Waarom zeg je niet gewoon papa?'.
'Dit is heel erg moeilijk voor me,' zei ik en ik haalde diep adem. 'Ik wil je iets vragen, maar alleen als je het hele verhaal kent.' Yanara knikte en ik zag dat ze luisterde. 'Ik ging ooit naar China, toen Dylan net was geboren. Daar ontmoette ik een man, Sharif. Hij was zo aantrekkelijk en... het klikte.'
'Stop maar mam,' zei Yanara. 'Nubia en ik zijn niet van Cyclon, nee toch?' Ik zweeg en schudde toen mijn hoofd. Het bleef even stil. 'Eigenlijk heb ik dat altijd wel geweten,' zei Yanara, 'Nubia ook trouwens. We voelden geen band met pap.. Ik bedoel Cyclon. Weet hij het?' 'Nee,' zei ik.
'Oke,' zei Yanara. 'Ik ben blij dat je me dit verteld hebt mam.' Ze wilde al opstaan maar ik hield haar tegen. 'Nog één ding,' zei ik. 'Ik heb ooit aan Dylan gevraagd of hij de 10G wilde voortzetten. Hij zei nee, omdat hij grote toekomstplannen had. Ik weet dat je intelligent bent, dat ook jij waarschijnlijk dromen hebt, maar wil jij de stamhouder worden van de tweede generatie?' vroeg ik.
Het was even stil. 'Natuurlijk mam,' zei Yanara toen. 'Mijn dromen kunnen ook in Sunset Valley uitkomen.' Ik grijnsde breed. 'Echt? Oh, dankjewel!' zei ik uitgelaten. 'Op de voorwaarde dat je niet zo snel kinderen van me verwacht,' zei Yanara grijnzend. Ik glimlachte. 'Jij bent de baas nu.'
Hier eindigt generatie 1.
