Hoofdstuk 1
Ik zat op de bank tv te kijken. Het was het enige wat ik kon doen als nieuwe inwoonster van deze stad. Mensen kende ik nog niet, mijn nieuwe baan begon pas over 2 dagen. Het huisje was helemaal ingericht, ook al voelde het nog kaal en eng aan.
Ik voelde me saai, zoals ik nu op de bank naar een mislukt programma keek. Ik had me altijd al saai gevoeld, en toch ook belangrijk. Mijn hele leven was ik het verwende meisje, de dochter van een succesvol zakenman. Mijn vader beheerde de meeste softwarebedrijven in de stad en dat scheen goed te verdienen.
Ik besteedde soms een hele dag aan kleding uitzoeken. Een nieuw jurkje van Dolce&Gabbana gooide ik na één keer dragen bij het grof vuil. Het verbaasde niemand dat ik na mijn eindexamen aankondigde dat ik een carrière in de mode wilde beginnen. Er zat alleen één klein nadeel aan.
Mijn vader wilde me financieel niet ondersteunen. Ik had gegild en gesmeekt zo hard als ik kon maar het had geen effect. 'Je bent nu bijna volwassen,' zei hij, 'En ik kan niet eeuwig voor je zorgen.' Bij mama verder zeuren hielp ook niet. Uiteindelijk nam ik 20.000 euro op met mijn vaders pinpas en kocht een huisje in Sunset Valley.
Hij was razend toen hij erachter kwam. 'Hoe haal je het in je hoofd, Coral!' schreeuwde hij. Ik haalde mijn neus op. 'Hoe kom ik anders aan geld?' 'Wat dacht je van een baantje,' zei hij. 'Deze stad staat nou niet bekend om zijn modekwaliteit!' zei ik schamper. Mijn vader zuchtte. 'Dat weet ik, want je vliegt altijd naar die achterlijke steden zoals Milaan om aan kleding te komen. En wie denk je dat dat betaald?'
'We hebben geld zat,' mompelde ik. Mijn vader was nooit boos op me, dus dit was wennen. 'Nee,' verbeterde hij me, 'Ik heb geld zat. Jij geeft het alleen maar uit zonder dat je zelf ooit iets inbrengt!' 'En wie zoekt er altijd je outfit bij elkaar als je een zakendiner hebt, zodat je een goede indruk maakt!' verdedigde ik mezelf. Mijn vader rolde met zijn ogen. 'Katrien! Praat jij met haar!' brulde hij naar mijn moeder.
'Zeg nou maar gewoon sorry tegen je vader,' fluisterde ze tegen me. Ik had geweigerd, en de volgende dag was ik met een koffer uit huis vertrokken. Mijn vader was aan het werk en mijn moeder zat ergens in de schoonheidssalon. Niemand die het doorhad, niemand die het erg vond. En nu zat ik in een arbeidershuisje naar een storende televisie te kijken.
Uiteindelijk was ik het binnen zitten zat. Niet goed voor mijn huid ook, dus ik begon een rondje door de stad te lopen. Het viel me op hoe groen het hier was en de lucht rook ook anders. Schoner dan in de stad waar ik eerst woonde.
Opeens zat ik een man die aan het picknicken was. Ik had nog nooit gepicknickt en kon me niet voorstellen dat het leuk was. Misschien kwam er grasvlekken op je kleding, en kreukels. Maar de man zag er aardig uit en hij droeg een mooi pak dus ik stapte op hem af.
'Hallo,' zei ik vriendelijk en ik stak mijn hand uit. De man stond op en keek me aan. 'Ik ben Coral,' zei ik, 'Normaal stap ik niet zo snel op vreemden af maar ik ken hier helaas nog niemand.'
Hij glimlachte even. 'Maakt niet uit. Ik ben Thornton. Ik woon hier ook nog maar een jaar hoor.' Ik zag dat zijn haar grijs begon te worden, dus hij moest al flink wat ouder zijn. 'Mooi pak,' complimenteerde ik hem. Hij keek even. 'Achja, ik zit in de zakenwereld, wat wil je dan ook.' Hij bekeek me snel. 'En wat doe jij zoal?'
'Ik ben styliste,' zei ik, 'Begind hoor, over 2 dagen start ik pas met mijn baan. Daarom viel je me ook op, door je pak.' 'Jij ziet er anders al helemaal fantastisch uit in die kleding,' knipoogde hij. Ik bloosde eventjes. Thornton was leuk om mee te praten.
'Dus,' vroeg ik opeens, 'Verliefd, verloofd, getrouwd?' 'Getrouwd,' zei hij en er klonk blijdschap in zijn stem, 'Met Morgana, nu bijna 2 jaar.' Ik keek even naar de vloer. Iemand die Morgana heette kon ik wel aan, besloot ik.'Wat leuk,' kirde ik. 'En jij?' vroeg Thornton. 'Happy single,' loog ik, lief glimlachend. Single: ja. Happy: nee.
We praatte nog even over onnozele dingen toen hij vroeg: 'Zou ik je 06nummer mogen?' 'Tuurlijk,'zei ik en ik somde het nummer op. 'Dan moet ik nu helaas gaan. Ik bel je snel binnenkort,' knipoogde hij. 'Dat is goed,' zei ik en ik keek hem na.
Update!
Thuis begon ik op mijn tekentafel te werken. Het was een duur ding, maar het werkte fijn. Al snel stonden er een paar simpele ontwerpen op geschetst. Niets bijzonders, maar het was iets.
Rond middernacht schoof ik mijn bed in. Ik dacht nog even aan Thornton en aan een manier om die Morgana buiten spel te zetten. Dat moest me gewoon lukken. Na een uurtje plafonstaren sliep ik in.
De volgende morgen was ik al vroeg opgestaan om een ontbijt te maken. Ik kende maar 1 recept uit mijn hoofd, en dat was om wafels te maken. Thuis hadden we een chefkok die onze maaltijden bereidde, en als hij vrij had bestelden we iets uit een delicatessezaak.
Een paar minuten later zat alles naar binnen te werken. De smaak was redelijk en ik nam me voor dat ik snel genoeg moest verdienen om een kok in te huren. Terwijl ik een hap nam bedacht ik me wat ik vandaag kon gaan doen. Stiekem hoopte ik dat Thornton belde en dat we konden afspreken. Tot die tijd zou ik het moeten doen met wat schetsen maken.
Al snel was ik alweer druk aan het ontwerpen. Ik vroeg me af hoe mijn eerste werkdag zou gaan. Voor mezelf stond het vast dat ik vol talent zat, jammer dat zoiets meestal niet werd opgemerkt.
Opeens schrok ik op van het klepperen van de brievenbus. Rekeningen van in totaal 73 euro. Zuchtend ondertekende ik het strookje. Nu had ik nog minder geld, zonder dat ik iets verdiend had. Baal baal baal.
Ik had de brievenbus nog maar net dicht geslagen of mijn telefoon ging al. Er verscheen een glimlach rond mijn lippen. 'Coral,' zei ik. 'Met Thornton,' klonk een diepe stem. Ik glimlachte nog breder. 'Ik ben over een kwartiertje klaar met werken, zullen we daarna wat leuks gaan doen?'
'Is goed,' grijnsde ik. 'Mooi, dan zie ik je zo bij het strand. Is dat een goed idee?' vroeg hij. Ik knikte, bedacht me dat hij dat niet kon zien en zei: 'Leuk idee. Dan zie ik je zo!' Snel hing ik op en rende naar binnen om mijn bikini onder mijn kleding aan te doen. Je wist maar nooit of je nog lekker kon zonnen.
Omdat ik geen idee had waar het strand zat, bestelde ik een taxi. Ik probeerde een paar versiertrucjes uit op de taxichauffeur door lief met mijn ogen te knipperen en te lachen om zijn slechte grappen.
Uiteindelijk had ik een gratis ritje en het nummer van de chauffeur. Ik besloot hem nooit te bellen. Zijn salaris was vast een schijntje en bovendien zag hij er afschuwelijk uit. Iets verderop zag ik Thornton al staan.
Hij zag er weer leuk stijlvol uit. 'Coral!' riep hij glimlachend. Ik stapte op hem af. 'Leuke dag op kantoor gehad?' vroeg ik. Hij grijnsde. 'Eigenlijk wel, ik ben gek op mijn werk,' zei hij, 'Misschien zit er binnenkort zelfs een promotie in.' 'Te gek!' zei ik.
'Wat een heerlijk weer trouwens,' voegde ik eraan toe. Thornton grijnsde. 'Hou je er rekening mee dat het weer hier zo omslaat. Waarschijnlijk hebben we over enkele dagen een dik pak sneeuw liggen.' Ik kwam weer op het goede moment, dacht ik, gelukkig had ik ook winterkleding ingepakt.
Het werd ontzettend gezellig. We dronken mixdrankjes en maakten wandelingen. Uiteindelijk begon de schemer in te zetten en Thornton was zo goed als dronken. 'Weetje dat je echt een heel mooi meisje bent!' zei hij half lachend. Ik bloosde. 'Jammer dat je nog zo jong bent,' zei hij erachteraan.
Hij streek even met zijn hand langs mijn gezicht. 'Ik ben oud genoeg,' fluisterde ik. Hij kwam iets dichter bij me staan. 'Je weet dat ik getrouwd ben?' fluisterde hij in mijn oor. Ik knikte. 'Maar dat kunnen we even vergeten.'
Toen zoende hij me. Ik zoende terug en voelde me opgelaten. Ik had hem eindelijk waar ik hem hebben wou.
Niet veel later zaten we in zijn auto, op weg naar mijn huis. Hij zei dat hij wel vaker een nachtje bij een vriend sliep en dat Morgana er waarschijnlijk geen problemen mee had.
En na nog een paar drankjes kwam van het één het ander.
