Hoofdstuk 2
'Ik ga je missen,' fluisterde ik in Nubia's oor. 'Ik jou ook,' was het antwoord. We waren al jaren samen, maar nu zou ik voor het eerst een paar dagen zonder haar doorbrengen. 'Mam draait wel weer bij,' zei Nubia. Sinds mijn Egypte idee hadden we elkaar niet meer gesproken. 'Ik weet niet wat er tussen jullie is gebeurd maar dat hoor ik dan nog wel,' zei ze erachteraan. Ik knikte.
Het had me een week gekost om de reis te plannen. Mam was oud geworden en met pensioen gegaan. Ze zat hele avonden vrolijk aan de telefoon te kibbelen of Nubia kleding advies te geven voor wanneer haar rock carrière echt zou gaan beginnen. Ze bemoeide zich met alles, behalve met mij. Het deed pijn, maar de wil om mijn vader te ontmoeten was sterker dan dit.
'Neem je een cadeautje voor me mee?' vroeg Nubia. 'Zoals? Een Egyptische gitaar?' grijnsde ik. 'Lijkt me wel wat,' zei Nubia vrolijk. En duik nou maar snel de auto in, voordat je je vliegtuig mist.' Ik knikte, gaf haar nog één laatste knuffel en stapte in.
Ik wist niet precies wat ik allemaal moest verwachten van Egypte. Ik had er boeken over gelezen, dat er tombe's waren die nog ontdekt moesten worden. Het leek me wel wat om daaraan deel te nemen. Maar aan de andere kant was mijn vader. Het zou een onmogelijke zoekopdracht worden.
Een vreselijk lange vliegreis later stond ik in de zanderige woestijn van Egypte. Het was vreselijk warm maar gek genoeg had ik ook een vreemd gevoel in mijn buik. Alsof ik thuis was. Maar dat kon net zo goed verbeelding zijn.
In een wanhopige poging vroeg ik aan een nors uitziende man of hij misschien ene Sharif kende. Niet dus, maar hij had wel een opdracht voor me. Ik kon er visumpunten mee verdienen waardoor ik in het vervolg langer naar het buitenland kon. Prima idee dus!
Terwijl ik opdrachten deed probeerde ik zoveel mogelijk met de plaatselijke bevolking in contact te komen. Maar niemand scheen mijn vader te kennen. Opeens bekroop een afschuwelijk idee me. Misschien was hij wel dood?
Misschien moest ik het zoeken naar mijn vader opgeven. Voor nu. Mijn moeder zou vast nog ergens een telefoonnummer van hem hebben. Als ik haar überhaupt zo ver kon krijgen dat ze het me gaf. De rest van mijn reis besteedde ik aan het ontdekken van Egypte. Ik raakte onder de indruk van het land en de vriendelijke bewoners.
Soms daalde ik af in ondergrondse tombe's. Nooit te ver, ik was nou eenmaal niet zo dapper als mijn tweelingzus, maar het was leerzaam en ik vond van alles. Relikwieën en diamanten.
Af en toe vond ik een kist met oude munten of andere zeldzame voorwerpen. Ik nam alles mee, met het idee om ze thuis uitgebreid te bekijken.
Op de laatste avond keek ik nog even over de rivier, met op de achtergrond de piramides. In mijn hart was ik verliefd geworden op Egypte, ook al had ik mijn vader niet kunnen ontmoeten.
Terwijl ik het basiskamp inrende om mijn spullen in te pakken, bedacht ik me dat ik hier heel snel terug zou komen. En ik zou het bijleggen met mama. Misschien kon ik haar zelfs overhalen om op een dag mee te komen.
De reis terug verliep soepel, maar ik zat uitgeput in de auto. Ik had zoveel te vertellen, had cadeautjes voor mam en Nubia gekocht en een hele stapel aan foto's gemaakt. Ondanks mijn moeheid kon ik niet wachten tot ik weer thuis was.
Update!
'Ik ben thuis!' gilde ik. Het bleef stil. Geen geluid van boven en ook niet van beneden. Geen gitaargetokkel van Nubia en niet mama's hoge hakken die op de houte vloer tikken. Doodse stilte.
Een beetje bezorgd liep ik de tuin in. In de verte stond Nubia voorover gebogen. Mijn maag draaide om en ik voelde me misselijk worden. Een heel angstig gevoel bekroop me. 'Nubia?' riep ik.
Zodra ik bij haar was klemde ze zich aan me vast. 'Ik heb je honderden keren gebeld,' snikte ze. Mijn telefoon is niet één keer gegaan. Doodstil staarde ik naar de steen op de grond. 'Coral Thunderstorm' stond erop. De rest van de tekst moest er waarschijnlijk nog bij. 'Wanneer?' vroeg ik met trillende stem. 'Toen je net een paar dagen weg was,' zei Nubia gesmoord.
'Mam was zo van streek. Ik weet niet waarom. Ze huilde voortdurend en ik... ik werd er gek van. En toen ik op een ochtend beneden kwam lag ze daar... Gewoon op de keukenvloer. Helemaal koud.' Nubia barste weer in tranen uit en ik deed mee. Ik zou nooit meer kunnen vertellen over Egypte of mijn excuses kunnen aanbieden.
'Kom, we gaan naar binnen,' zei ik. Ik wou koffie zetten en in mijn bed kruipen. Huilen. Nubia reageerde haar verdriet af in haar muziek. De zachte tonen maakten me depressief en moedeloos.
Een paar weken later wou Nubia met me praten. 'Ik ga verhuizen,' zei ze resoluut. 'Ik wil weg van de plek waar mama gestorven is.' Ik knikte. 'Dat begrijp ik.' We zwegen even. 'Ik ga vandaag al,' zei Nubia toen voorzichtig. Ze bekeek me aandacht om mijn reactie te peilen. 'Wat? Maar...' sputterde ik tegen maar ze kapte me al af. 'Ik ga een band beginnen met wat vrienden.'
'We hebben allemaal een deel bij elkaar gelegd om een huis te kopen. Het komt wel goed,' legde Nubia uit. Ik wou mijn zus zoveel uitleggen over verzekeringen, dat ze beter eerst een echte baan kon hebben maar dat zou haar irriteren. Misschien moest ik wat vertrouwen in haar stellen. 'Oké dan,' zei ik.
We stonden op en ik omhelsde haar. 'Als je ooit eens hulp nodig hebt, dan ben ik er voor je,' zei ik. Nubia knikte. 'Dat weet ik zus.' Er blonken tranen in mijn ogen. Dit was de tweede keer dat ik afscheid moest nemen van iemand die me heel dierbaar was.
