Hoofdstuk 3
Een paar uur later stond ik in de woonkamer van Iqbal. Ik zag meteen dat het een nogal grote vergissing van me was om te komen. Het was een klein feest in een nog kleiner huis. Vol met mensen die ik natuurlijk niet ken.
Uit beleefdheid stapte ik maar op Iqbal af. 'Coral!' riep hij uit, 'Fantastisch dat je hier bent!' Hij schudde enthousiast mijn hand. 'Bedankt voor de uitnodiging,' gooide ik eruit. Ik hoopte dat het overtuigend klonk, want ik zat nu veel liever in mijn werkkamer. 'Achja, een klein feestje zo op zijn tijd kan geen kwaad,' zei Iqbal.
Met de nadruk op klein ja, dacht ik erachteraan. 'Er zijn niet zoveel mensen,' merkte ik op. 'Achja, zo ver gaat mijn vriendenkring ook niet. Maar misschien dat jij hier nieuwe mensen kan leren kennen,' zei Iqbal hartelijk.
Ik keek de kamer rond. Deze mensen waren gewoon ver beneden mijn niveau. Ik bleef nog een uurtje rondhangen en besloot toen naar huis te gaan. 'Ik moet morgen nog werken,' verontschuldigde ik me bij Iqbal. Het was geen leugen, ik werkte echt op zaterdag.
Ik was verschrikkelijk blij toen ik eindelijk mijn bed in kon schuiven. Wat een rare mensen woonden er eigenlijk in Sunset Valley, bedacht ik me. Ik dacht terug aan de kennissen van Iqbal en grinnikte. Gelukkig viel ik al snel in slaap.
De vorige dag op mijn werk kreeg ik bijna een hartverzakking. 'Thornton!' gilde ik haast. Hij keek me een beetje verlegen aan. 'Ik heb een make-over nodig,' zei hij.
Ik gaapte hem aan. 'Slechte smoes?' gokte hij. 'Ja!' gilde ik. Ik kon mezelf moeilijk beheersen. 'Coral, ik heb je gemist lieverd,' fluisterde Thornton. Ik wist niet hoe ik moest reageren. 'Nou, kom je nog binnen voor die make-over?' snauwde ik alleen.
Een uur later verliett Thornton de winkel weer, met de woorden: 'Ik bel je snel, lieve Coral.' Ik was lichtelijk in de war, totdat ik te horen kreeg dat ik promotie had gemaakt. Meteen daarna werd ik gebeld voor een nieuwe klus.
Om 3 uur was ik eindelijk terug op de zaak. Ik liep meteen naar Dorothy om verslag uit te brengen van de vorige avond. 'Dus het was helemaal niks?' zei ze lachend. Ik knikte teleurgesteld. 'Ik vind hier nooit een man,' zei ik somber. 'Natuurlijk wel,' steunde Dorothy me, 'Maar alleen niet een man zoals jij wilt.' Ik keek haar vernietigend aan.
Ze grijnsde. 'Sorry. Bel Thornton vanavond en versier hem gewoon. Zorg dat je zwanger van hem raakt,' adviseerde me ze. Ik begreep dat dat een heel gemeen en achterbaks plan was. Maar stiekem interesseerde het me ook nog wel. 'Daar zit wat in,' dacht ik hardop, 'Ik nodig hem vanavond zoiezo wel uit.'
'Grote meid,' grapte Dorothy. Ik vroeg me af waarom ik eigenlijk met haar bevriend was geraakt, gezien de manier waarop ze me behandelde. Maar als haar idee wou werken zou ik haar zo dankbaar zijn!
Update!
Van Thornton uitnodigen zou niet veel komen. Toen ik thuis kwam was mijn wasmachine helemaal kapot gegaan, terwijl hij net nieuw was! Ik stampte op de grond. Bij mijn ouders gebeurden dit soort dingen echt nooit! Waarom precies bij mij wel?
Met veel tegenzin begon ik met opdweilen. De reparateur zou over een uurtje komen, ook al was het al laat op de avond. Kostte me waarschijnlijk weer een fortuin. Ik baalde dat ik zelf geen technische vaardigheid had, maar aan de andere kant zou je dan ook weer vies worden.
Toen ook eenmaal dat weer opgelost was, besloot ik om te gaan schetsen. Ik voelde me ellendig. Ook al hield ik nog zoveel van mijn werk, ik had niemand om me heen als ik 's avonds thuis kwam. Ik wou ook een man, kinderen en een wat groter huis. Misschien moest ik maar niet meer zo kieskeurig zijn en gefixeerd op geld.
De volgende dag bracht ik een bezoek aan de sportschool. Al die wafels hadden me dikker gemaakt dan ik eigenlijk wou en nu zou het er allemaal weer af moeten.
Ik had me net omgekleed om op de hometrainer te stappen toen opeens een man naar me toe kwam. 'Jij bent Coral,' zei hij glimlachend. Ik knikte. 'En je weet wie ik ben omdat...?' Hij grijnsde. 'Ik heb een heel stuk over je gedaan in de krant.' 'Ik sta in de krant?' vroeg ik verbaasd. Hij keek me aan. 'Ehm... ja? Je bent een beetje een plaatselijke beroemdheid aan het worden door je stylingsmethode,' verduidelijkte hij.
'Wauw,' mompelde ik. 'Ik zag je lopen en ik dacht, toch maar even kennis maken,' zei de man glimlachend. 'Ik ben Cyclon.' 'Coral dus,' zei ik. 'Leuk eens kennis gemaakt te hebben.'
Even tussendoor, omdat ik het geluk heb een sim te ontmoeten met de onmogelijke naam 'Cycl0n3 Sw0rd' heet hij bij deze gewoon Cyclon Sword.
Praten met Cyclon was gezellig, zo gezellig dat er van de hometrainer niet veel meer kwam. Toen het uiteindelijk een beetje begon te schemeren buiten, vroeg ik of hij zin had om nog wat bij mij te drinken. 'Gezellig,' knikte hij. Ik probeerde niet naar huis te huppelen want misschien zou hij dat raar opvatten.
Eigenlijk had ik geen idee wat ik precies had. Ik nog niet één keer naar zijn bankrekening gevraagd. Hij had een baantje bij de krant, als spellingscontroleur en zelfs ik wist dat dat waarschijnlijk belachelijk weinig verdiende. En toch wou ik dat hij nog met me mee naar huis ging.
We keken gezellig een film. Ik kon aan zijn gezicht aflezen dat hij er niet zoveel aan vond, maar misschien had ik dan ook geen film aan moeten zetten over een alleenstaande moeder die haar kind verloor bij een ernstig auto ongeluk.
Het leuke was dat ik hem ook geen drankjes hoefde te geven om het gezellig en spannend tussen ons te maken. Er hing iets in de lucht, maar het kwam er niet uit. 'Heb je eigenlijk een vriend?' hoorde ik Cyclon opeens vragen. Ik dacht aan Thornton. 'Nee,' loog ik. Half gelogen eigenlijk. Wat Thornton en ik hadden, wist ik zelf niet eens meer.
'En jij?' waagde ik me te vragen. 'Single,' glimlachte hij. Eindelijk! Ik had gewoon een leuke man gevonden die alleen was. Ik grijnsde breed en beet toen op mijn lip om het te verbergen.
Opeens knuffelde hij me. 'Ik ben blij dat ik op je afgestapt ben vanmiddag,' bekende hij. 'Zeker omdat je zo mooi bent.' Ik zag hem lichtjes blozen. Jammer van die bril want ik kon niet zien wat zijn ogen deden. 'Ik vind het echt leuk om je te kennen,' zei ik en ik glimlachte.
Ik had geen zin om er nog langer omheen te draaien en zoende hem. Zonder een halve liter wodka op te hebben, zonder verder te weten wie hij was. Ik wist alleen dat ik me waanzinnig goed bij hem voelde.
En vanaf toen ging alles eigenlijk een beetje snel.
