Hoofdstuk 4
Elke dag groeide mijn buik. Uiteindelijk moest ik speciale kleding gaan dragen. Ik wist niet wat ik moest als de baby er was. Ik had er geld voor maar geen man die me zou kunnen steunen.
Maar toen ik op een dag boodschappen ging doen zag ik Christopher staan. Ik twijfelde geen moment en rende op hem af. 'Chris!' riep ik. Hij zag me aankomen en keek een beetje verschrikt om zich heen. 'Yanara,' zei hij zacht. 'Waarom was je weg, die nacht?' vroeg ik. Hij keek nu nog meer om zich heen.
'Eh... wanneer precies?' vroeg hij. 'Toen we uitgingen... Ik werd wakker en je was weg,' herinnerde ik hem. Hoe kon hij dat vergeten zijn? 'Juist,' hoorde ik hem mompelen. 'Hoor eens,' zei ik, 'Ik moet je wat vertellen.' Maar er stonden zoveel mensen om ons heen dat ik het niet kon. 'Kom anders even mee naar mijn huis,' stelde ik voor.
'Moet dat?' vroeg Chris. Ik knikte. 'Het is nou eenmaal dringend. Ik had je willen bellen maar je hebt geen nummer achtergelaten.' Hij sjokte achter me aan.
'Iets te drinken?' vroeg ik toen we bij mij waren. Hij schudde zijn hoofd. 'Kom nou maar ter zake,' zei hij. Ik haalde diep adem. 'Kijk... Ik ben blij dat ik je ben tegengekomen want het zit me heel erg dwars.' Chris keek eindelijk eens geïnteresseerd. 'Wat is er nou?' Ik haalde diep adem.
De afgelopen weken had ik erover nagedacht of ik dit moest vertellen. Maar ik vond dat de vader van mijn kind toch moest weten dat hij een zoon of dochter kreeg. Mijn eigen vader had geen idee van mijn bestaan en ergens stak me dat.
'Chris... Ik ben zwanger,' zei ik snel. Hij zei eerst niets, maar toen veranderde zijn gezichtsuitdrukking. 'En waarom vertel je me zoiets?' vroeg hij. Ik was even uit het veld geslagen. 'Je.. je bent de vader! Dan is het toch logisch dat ik je zoiets vertel.' Er volgde een hele stroom aan beledigen van Chris. Of ik gek was geworden, of ik nog nooit van de pil gehoord had, of hij uberhaupt wel de vader was aangezien ik het waarschijnlijk met iedereen deed. Het duizelde me.
'Hou op!' gilde ik tenslotte. 'Dit is ook jouw fout geweest! Ik had gehoopt dat we hier als twee volwassen mensen uit konden komen!' Hij snoof. 'Wat had je gedacht? Dat we samen gingen wonen? Ik heb een vriend!' Mijn hart stopte even. 'Vriend?' herhaalde ik toen zachtjes. 'Vriend ja,' zei Chris, 'Ik ben bi. We zijn inmiddels verloofd.' Geschokt staarde ik naar de vloer. 'Maar.. hoe moet het dan met mij?' fluisterde ik meer tegen mezelf dan tegen hem.
'Weet ik veel. Ga naar de Alleenstaande Moeders groep en uithuilen. Boehoe,' zei Christopher verveeld. 'Zak dat je bent!' schreeuwde ik. Inmiddels kon ik mijn zenuwen niet meer de baas en was ik in huilen uitgebarsten. 'Ga nou niet janken,' zei Chris, 'Dit is allemaal je eigen schuld.' 'Rot op!' snikte ik zachtjes en ik rende naar mijn slaapkamer. Beneden sloeg een deur, Chris was verdwenen.
Update!
's Avonds deed ik de openhaard aan. Gebiologeerd staarde ik naar het knetterende vuur en het gaf me een rustig gevoel. De afgelopen uren had ik doorgebracht met huilen en me eenzaam voelen. Maar nu was ik kalm.
Ik had mijn verstand moeten gebruiken wat Christopher betreft. Had moeten weten dat het bij een onenightstand bleef en dat hij niet bij me zou intrekken. Wat wist ik nou eigenlijk van hem? Of hij van mij? Hoe slim ik ook was door alle boeken die ik las, liefde was niet iets wat je kon leren door er uren over te lezen.
Misschien was liefde ook niet voor mij weggelegd. Maar ik zou toch een kind moeten opvoeden, helemaal alleen. Iets zei me dat ik dat best kon, dat ik sterk moest zijn. Het was niet zo dat ik dit kind niet wou want het was meer dan welkom. Het was meer dat ik had verwacht dat het op een hele andere manier zou gaan.
De laatste dagen van mijn zwangerschap bracht ik in de tuin werkend door. Ik was er trots op dat ik mijn eigen groenten kon verbouwen en het zou me ook zeker in de kosten schelen als de baby er inmiddels was.
En ik was hard bezig met het opkrikken van mijn inzicht zodat ik, als ik weer terug op de werkvloer was, promotie kon maken. Een kind was niet goedkoop en behalve dat wou ik mijn kind het beste geven.
Maar op een nacht kwamen de weeën. Ik kon het niet helpen maar ik schreeuwde de boel bij elkaar. Het deed zo'n pijn en ik wist alleen maar dat ik heel snel in het ziekenhuis moest komen.
Ik liet me door een taxi brengen want ik durfde niet zelf op de scooter te rijden. Kermend en kreunend strompelde ik naar binnen. Gelukkig werd ik meteen geholpen.
De bevalling duurde de hele nacht. Maar na een paar uur stond ik weer buiten met een prachtig meisje op mijn arm.
Update!
Thuis knuffelde ik mijn kleine meisje uitgebreid. Ik had haar Tyler genoemd. Ze had ontzettend lieve oogjes die me nieuwsgierig aankeken.
De verzorging viel wel wat tegen. Ik kon haar geen moment alleen laten. In haar wiegje begon ze te krijsen en zo kon ik onmogelijk studeren. Als tussenoplossing legde ik haar dan maar op het vloerkleed zodat ze me toch kon bekijken.
's Nachts kon ik er vaak genoeg uit om Tyler de fles te geven of gewoon omdat ze een knuffel nodig had. Kortom, de babytijd was zwaar en ik was dankbaar dat ik nog zwangerschapsverlof had.
Ik was ook ontzettend blij toen Tyler eindelijk opgroeide. Misschien zou ik dan iets meer ruimte krijgen. Bovendien zou ik eindelijk weer aan het werk kunnen.
Waar ik op hoopte, gebeurde. Tyler was geobsedeerd door haar speelgoed dus liet ze mij met rust. Ik kon weer lekker aan het werk en haalde mijn promotie.
Het leren ging minder makkelijk. 'Ma-ma!' zei ik voor de zoveelste keer. Tyler keek me met grote ogen aan maar zweeg. 'Kom op lieverd, je wilt toch leren praten?' Weer die grote ogen. 'Papa,' zei ze toen helder. Ik keek haar ongelovig aan. Waar haalde ze dat woord nou vandaan?
Misschien kwam het door de televisie die zo ongeveer de hele dag aanstond en waar Tyler dan met grote ogen naar keek. 'Lieverd, daar krijg je vierkante oogjes van,' merkte ik soms op. Dan maakte ze alleen maar een prutgeluid met haar mond.
Door de vele uren die ik draaide vloog de peutertijd al snel om. Ik liet Tyler haar kaarsjes uitblazen en wachtte tot ze een kind werd.
Ik was benieuwd hoe mijn kleine meid het zou gaan doen als ze eenmaal groter was.
