Hoofdstuk 5
Ik stak al mijn spaargeld in een verbouwing. Tyler had nu een grotere slaapkamer, er was meer ruimte in de keuken en er was nog een kamer over, die voorlopig leegstond. Ik hoopte dat ik er later nog een babykamertje van kon maken.
Dat kon misschien nog gebeuren aangezien ik een nieuwe vriend had. Luc heette hij en hij was al bij me ingetrokken. Hij was lief, rustig en kon het gelukkig goed met Tyler vinden.
Luc was een carrière als schilder begonnen, dus was hij lekker veel thuis. Dat scheelde ook voor Tyler aangezien ik lange dagen maakte in het ziekenhuis.
Het was al wat later op de avond en ik stak de openhaard aan. Ik had kromgelegen voor dat ding, maar het gaf gezelligheid. 'Tyler!' riep ik. Kleine voetstapjes kwamen aansnellen.
'Wat is er mama?' vroeg ze. Ze zag het vuur en kreeg ik een glimlach op haar gezicht. 'Jippie, de openhaard aan!' Ze glunderde. Ik glimlachte om haar enthousiasme. 'Ja lieverd maar je weet wat ik heb gezegd, uit de buurt blijven als mama er niet is. En ik ga nu heel snel boven een boek pakken dus jij gaat fijn spelen. Afgesproken?' Tyler knikte.
Ik sloop de slaapkamer in, maar Luc had me al opgemerkt. Hij legde zijn penseel neer en kwam naar me toe. 'Wat kom jij hier doen, mooie meid?' zei hij grijnzend. 'Een boek halen,' zei ik zacht. Hij trok me naar zich toe en kuste me zachtjes. 'Kan wel even wachten toch?' Ik wou net wat terug zeggen toen ik iets hoorde. 'Ahum.' Ik draaide me geschrokken om.
'Mam!' schreeuwde ik. Luc verbleekte bij de geestverschijning van mijn moeder. Ze grinnikte. 'Sorry lieverd maar je hebt me nooit voorgesteld aan deze knappe jongeman.' Luc zette zijn angst en verbazing opzij en stelde zich aan haar voor.
Er volgde meteen een diepgaand gesprek over kunst. Mijn moeder bekeek Luc's schilderij en gaf wat nuttige tips. 'Leuke knul,' fluisterde ze me knipogend toe. Ik bromde wat.
Opeens rook ik iets. Vuur! Ik rende als een gek naar beneden. 'O mijn god!' schreeuwde ik bij het zien van mijn prachtige openhaard. Toen rende ik naar de keuken en toverde de brandblusser tevoorschijn.
Koortsachtig begon ik te blussen. Hoe kon er zomaar brand zijn onstaan? Het was een klein vuurtje! De hitte was bijna ondraaglijk maar een brandweer bellen zou teveel tijd in beslag nemen.
Opeens merkte ik Tyler op. Ze stond kalm naar de vlammenzee te staren. 'Tyler ga weg daar!' riep ik in paniek. Maar ze bleef gewoon staan. 'Tyler, asjeblieft!' gilde ik. Maar ze deed niets en keek alleen maar.
Eindelijk doofde het vuur. Tyler leek wakker te worden. Even keek ze me scherp aan. 'Dat was behoorlijk stom van je mam. Echt heel stom.' En ze wandelde terug naar haar speelhoek alsof er nooit iets gebeurd was.
Update!
De volgende ochtend liep ik Tylers kamer in. 'Liefje, ik denk dat we even moeten praten over gisteren,' zei ik. Tyler typte verder op haar computer. 'Oh...' zei ze. 'Kun je even komen zitten?' vroeg ik. Er klonk een diepe zucht.
'Kijk,' begon ik, 'Mama weet niet zo goed wat er gisteren gebeurd is. En jij was beneden? Weet jij misschien of er iets gebeurde? Iets waardoor het vuur opeens heel groot werd?' Tyler keek me met grote ogen aan. 'Mama, ik was aan het spelen in de speelhoek. Precies zoals jij zei.' Ik zuchtte.
'Dat weet ik wel, maar misschien had je toch iets gezien of gehoord... Ben je erg geschrokken?' Tyler schudde haar hoofd. 'Totaal niet,' beweerde ze doodkalm. Ik keek haar doordringend aan maar zo te zien sprak ze de waarheid. 'Oke dan. Ga maar weer lekker spelen.'
Ik was erg van slag door de brand. Wat nou als er iemand was verongelukt? Hoe had ik zo ontzettend stom kunnen zijn? Daar kwam bij dat ik me helemaal niet lekker voelde. Gelukkig begreep Luc me. 'Lieverd, niet zo piekeren. Er is niks gebeurd,' fluisterde hij. Ik knikte en legde mijn hoofd op zijn schouder.
Het was zelfs zo erg dat ik regelmatig misselijk was en om de 5 minuten met mijn hoofd boven de wcpot hing. Ik had hoofdpijn en sliep vrijwel de hele dag. Op mijn werk sleepte ik me van de ene naar de andere patiënt. Maar ik had het natuurlijk moeten weten.
Dat ik gewoon zwanger was.
Luc reageerde gelukkig hartstikke goed op het nieuws. 'Wat fantastisch Yanara!' zei hij uitgelaten, 'We gaan samen de babykamer verbouwen en namen uitzoeken. Jee, ik ben hier echt zo blij mee.' Voorzichtig tilde hij me op om me de hele kamer rond te zwaaien. 'Aaah kijk uit gek!' lachte ik. Hij zette me meteen weer neer.
Tijdens mijn zwangerschap stuurde Luc me regelmatig naar het kuuroord voor een lekkere massage. Hij was zo'n schat dat ik vaak in huilen uitbarstte. Maar tijdens je zwangerschap reageerde je sowieso overgevoelig. Plus dat ik dit tijdens mijn zwangerschap van Tyler niet had gekend. Toen moest ik alles alleen doen.
Het was ook fijn om meer tijd met Luc door te brengen. Als ik moe was rustte ik op bed terwijl hij schilderde. Niet dat ik hem mocht storen, want hij was druk bezig met zijn 'kunst' zoals hij het zelf noemde.
Tyler deed het waanzinnig goed op school. Ze maakte elke dag keurig haar huiswerk. Gelukkig had ze dat van mij meegekregen. Verder was ze nogal in zichzelf gekeerd maar dat kwam vanzelf goed beweerde Luc.
Hij sleurde me op een avond de auto in, zei dat het met Tyler wel geregeld was trapte het gaspedaal in. 'Waar gaan we heen?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Eten.' Lucs ogen glinsterden.
Na het toetje werd Luc opeens een beetje zenuwachtig. 'Kijk... Yanara... Ik... Je weet toch dat ik heel veel van je hou?' zei hij moeizaam. Ik knikte. Hij ging verder. 'En... Nu je zwanger bent dacht ik dat het tijd werd om een echt gezin te worden.' Hij graaide in zijn zakken.
'Lieve, mooie Yanara. Wil je met me trouwen?' Ontzet keek ik naar de ring, naar Lucs gezicht. 'Ja!' gilde ik. Het hele restaurant stond me aan te staren maar wat maakte het uit.
'Ik hou van je,' fluisterde Luc in mijn oor. Ik kon het niet helpen maar de tranen stroomden over mijn wangen. 'Ik ook van jou! Ik hou zielsveel van je!' zei ik.
Toen we thuiskwamen was Tyler nog wakker. 'Lieverd, mama moet iets vertellen,' zei ik enthousiast. Ze keek op maar zweeg. 'Luc heeft mama ten huwelijk gevraagd!' riep ik nog steeds door het dolle heen. Tyler zei even niets.
'Leuk hoor,' zei ze toen. 'Vergeet je trouwens m'n verjaardag niet?' Ik was even uit het veld geslagen. 'Ehm nee liefje, waarom zou ik zoiets doen?' Tyler haalde haar schouders op. 'Zomaar.' Ze liep naar haar bank en ging liggen.
Toen ik de volgende dag in de tuin wou gaan werken, kreeg ik vreselijke buikkramp. Weeën. 'Luc!' krijste ik. 'Luc! Aaauw! Breng me naar het ziekenhuis! Nu!' Gelukkig hoorde hij me en kwam hij direct.
In de auto belde Luc Nubia, zodat ze er ook bij kon zijn. Het was weer een zware bevalling, maar minder als met Tyler want dit keer had ik iemand die me echt steunde.
Een paar uur later kwam ik thuis met een klein meisje. Alice. Ik keek haar gelukzalig aan. Ze sabbelde op haar vingertjes en kirde tevreden. Wat een mooi meisje. Toen ik haar in het wiegje had gelegd, rende ik snel naar beneden.
Tyler en ik zouden vandaag allebei onze groeispurt krijgen. Van te voren had ik al taart gebakken. 'Blaas maar lieverd,' zei ik tegen Tyler. Ze staarde een tijdje naar de kaarsjes maar blies toen.
Na de nodige make-up en haarwerk was Tyler een echte tiener geworden.
Ikzelf veranderde nauwelijks, behalve dat ik mijn haar deed en een andere kledingstijl inging.
