Hoofdstuk 5
Diezelfde nacht kreeg ik last van weeën. Cyclon sliep nog en ik schudde hem zachtjes wakker. 'De baby komt,' zei ik angstig. Maar hij gaf geen krimp. 'Sodemieter op,' zei hij alleen maar. 's Ochtends was hij wel vaker zo. Ik schudde hem wat heftiger door elkaar, maar toen er weer een pijnscheut door me heen ging besloot ik op eigen houtje naar het ziekenhuis te gaan.
Om half 7 kroop ik nog net niet naar binnen. Ik beet op mijn lip omdat Cyclon er niet was. Misschien kwam hij nog wel? Ik had er goede hoop op. In het ziekenhuis had ik verschrikkelijk veel pijn. Iedereen riep maar iets als 'ademen' en 'persen' en ik wou het liefst iedereen overhoop schelden, zoveel pijn had ik.
Gelukkig kwam Cyclon na een half uurtje. Met een rood hoofd hield hij mijn hand vast. 'Sorry lieverd, ik was slaperig en... Heb je pijn? Je doet het echt heel goed!' Ik moest me inhouden om niet kwaad op hem te worden. Tuurlijk had ik pijn. Maar een ruzie in de verloskamer terwijl ik een klein wondertje op de wereld zette was wel het laatste waarop ik zat te wachten.
Een paar uur later stond ik met een lief jongetje op mijn arm buiten. Cyclon en ik hadden hem Dylan genoemd. Hij brabbelde en draaide terwijl ik hem vast hield. Ik kon niet wachten om hem mee naar huis te nemen en in zijn wiegje te leggen. Cyclon moest eerst nog werken maar hij zou daarna komen.
We waren nog niet binnen of Dylan krijste al. Ik maakte een flesje klaar. Zodra hij het proefde sloot hij zijn oogjes en sabbelde tevreden. 'Lekker he,' fluisterde ik zachtjes. Ik voelde me zo gelukkig, ondanks mijn relatiecrisis met Cyclon, het voortdurende geldgebrek en mijn ruzie met Thornton. Ik had geen luxe leventje, waar ik zo op hoopte. En misschien was ik wel minder vals en verwaand geworden.
Ik legde Dylan in zijn wiegje en kietelde even over zijn buik. Hij kraaide en maaide met zijn armpjes door de lucht. Ik glimlachte bij het zien van mijn zoontje. 'Ga maar lekker slapen, liefje,' en ik kuste hem op zijn voorhoofd. Daarna ging ik me snel verkleden, zodat ik niet langer in mijn zwangersschapskleding hoefde rond te wandelen.
Een uurtje later stond ik helemaal opgetut in de woonkamer. Aangezien ik over een paar dagen volwassen werd had ik besloten om mezelf een kleine make-over te geven. Misschien zou Cyclon er wel van opkijken.
Hij kwam om 7 uur thuis met goed nieuws. Promotie! 'Nu kunnen we meer spulletjes kopen voor Dylan!' zei hij blij. We keken elkaar wat onwennig aan. Het liefst had ik hem een knuffel gegeven van blijdschap maar ik durfde niet zo goed. We moesten veel uitpraten.
'Het spijt me,' zei ik. 'Maar ik ben nooit vreemd gegaan! Je moet me echt geloven.' Hij knikte. 'Ik geloof je ook. Maar ik draaide even compleet door. Alles is weer goed lieverd.' Ik glimlachte. 'Kan ik je wat vragen?' Cyclon keek me aan. 'Ik zou zo graag een tweede kindje willen voor Dylan. Dan is hij niet alleen.'
Cyclon grijnsde. 'Daar kunnen we vanavond wel aan werken.' We knuffelden eventjes. Ik was blij dat het weer goed zat tussen ons. 'Je ziet er trouwens mooi uit zo,' fluisterde hij in mijn oor. Ik kneep zachtjes in zijn been en bedankte hem.
Toen ik die avond aan het schilderen was werd ik opeens gebeld. Een man uit China wou één van mijn schilderijen kopen. Ik stemde ermee in. Maar eerst wou ik weer aan het werk en genoeg geld sparen om naar China af te reizen.
Het moederschap viel me zwaar. Ik was er niet op gemaakt om 's nachts een kindje te voeden of te troosten omdat hij zich alleen voelde. Na een paar maanden was ik gebroken. Maar binnenkort werd Dylan een peuter en dan zouden de nachten wel weer wat rustiger worden. Hoopte ik.
Cyclon sliep zelfs door het hardste gekrijs heen en stond dus ook nooit op om zich met Dylan te bemoeien. Eigenlijk deed hij heel weinig in het huishouden en ik pikte dat van hem. Ik wou geen tweede ruzie.
Dus ik was blij toen mijn zwangerschapsverlof over was en ik weer aan het werk kon. Het was zaterdag, Cyclon had vandaag de verzorging over Dylan en ik zou weer lekker aan het werk gaan. Thuis had ik talloze schetsen gemaakt en ik kon niet wachten om al die ideeën in de praktijk te zien.
Even bijkletsen met Dorothy was er niet bij, ik moest meteen weg om een styling te doen.
's Middags was er eindelijk tijd. 'Ik heb je zo gemist!' gilde ze. Ik moest haar alles vertellen over Dylan. 'Hij is zo'n schat, morgen wordt hij alweer peuter!' zei ik en ik liet een paar foto's op mijn mobiel zien. 'Oh wat een schatje!' gilde Dorothy.
Ik knikte en we begonnen snel bij te praten. Haar tattoostudio begon beter te lopen, ze kreeg inmiddels al veel klanten. Ze zat erover te denken om een praktijk aan huis te nemen. 'Dat kan niet!' zei ik snel en ik gluurde even naar mijn enige andere collega, Madison. We deden wel aardig tegen elkaar, maar verder kwam het ook niet. Dorothy glimlachte. 'Het zijn maar plannen hoor.'
Opeens werd ik gebeld dat ik een onderscheiding kon ophalen voor mijn stylingsdiensten. Ik bleek echt goed te zijn. Opgewekt reed ik naar het gemeentehuis om mijn prijs in ontvangst te nemen.
Update!
De volgende dag was Dylan jarig. Ik wou een klein verjaardagsfeestje organiseren, dus belde ik wat van onze vrienden en kocht een verjaardagstaart in de supermarkt. Tegelijk werd ook Cyclon een dagje ouder. Ik was een paar daagjes na hem aan de beurt.
Thuis probeerde ik nog snel wat op te ruimen voordat de gasten kwamen. Het waren er maar drie. Dorothy, Madison en Blair. Blair was een studiegenoot van Cyclon geweest en hij was altijd vol lof over haar. Ze moest erg intelligent zijn.
Misschien deed ze het beter dan Cyclon. Hij zat alleen maar achter zijn computer te werken. Ik had geen idee wat hij allemaal uitvoerde maar misschien had het te maken door de extra inkomsten die we hadden. 2000 euro zomaar erbij, en hij weigerde me te vertellen hoe hij eraan was gekomen.
Update!
Na de kaarsjes te hebben uitgeblazen groeide Dylan op tot peuter. Hij zag er schattig uit, maar ik besloot om toch maar zijn haar te doen en hem andere kleertjes aan te trekken.
Een paar minuten later zat hij al te spelen met zijn verjaardagscadeau: een piraten speelgoedkist. De kist was natuurlijk veel te groot voor hem dus viel Dylan er bijna in.
En terwijl Cyclon en ik de afwas deden, groeide hij op tot een echte volwassen man. Hij keek er een beetje sip bij. 'Nog even en ik ben helemaal bejaard,' zuchtte hij.
'Dat zal best,' grijnsde ik, 'Maar je ziet er veel leuker uit zonder die stomme muts op je hoofd.' 'Beledig de muts niet,' zei Cyclon lachend. 'Ik moet je trouwens nog iets vertellen,' zei ik. 'Niets ernstigs!' voegde ik er snel aan toe toen ik zijn gezicht zag. Hij ontspande.
'Ik vertrek morgen naar China.' Hij keek verward. 'Waarom dat in godsnaam?' 'Iemand daar wil mijn schilderijen kopen,' vertelde ik, 'En ik heb gewacht totdat Dylan en jij ouder waren. Maar nu kan ik het niet langer meer uitstellen.' Cyclon keek bedroefd. 'Ik ga je missen lieverd. Hoelang blijf je weg?' 'Niet zo heel lang,' antwoordde.
Hij knuffelde me. 'Veel succes daar,' fluisterde hij in mijn oor. 'Maar ik wil je nog iets vragen. Nu... voordat je dadelijk weg bent.' Ik keek hem aan. 'Wat is er?' glimlachte ik. Hij schuifelde met zijn voeten. 'Ik had dit eigenlijk morgen willen doen, tijdens een etentje.'
Opeens zakte hij op zijn knieën. 'Lieve Coral, wil je met me trouwen?' Ik gilde van schrik en sloeg mijn handen voor mijn mond toen ik de prachtige ring zag. 'Ja!' riep ik, 'Ja natuurlijk!'
Hij keek blij en omhelsde me. 'Ik hou van je,' fluisterde hij. 'Ik ook van jou,' zei ik. En ik meende het.
