Hoofdstuk 8
Tyler was jarig. Ik keek vol spanning toe hoe mijn eerste dochter jongvolwassen zou worden.
Maar uiteraard was ze een plaatje om te zien. Ik was erover uit aan wie ik de legacy wilde doorgeven. Tyler had het moeilijk gehad, met Alice en de dood van Luc. En ze had altijd goed voor ons gezorgd. Ik koos voor haar, niet omdat er misschien iets aan de hand was met Alice, maar omdat Tyler al had bewezen dat ze een 10G aankon.
'Lieverd, kom eens bij me zitten,' zei ik. Tyler plofte met een zucht op de bank en streek over haar platte buik. Ze was zich wat uitdagender gaan kleden nu ze ouder was. 'Ik moet je iets vertellen,' zei ik, 'Of eigenlijk meer iets vragen.' Tyler keek geïnteresseerd. 'Mijn moeder, jouw oma dus, is ooit een 10G Legacy begonnen. Weet je wat dat is?' Tyler schudde haar hoofd.
'Dat wil zeggen dat je hier met heel weinig geld komt wonen, en dat je een gezin opbouwt. Je kiest iemand uit je gezin en die geeft de Legacy weer door aan een andere generatie. Net zolang tot je er 10 hebt.' 'Oké,' knikte Tyler. Ik verschoof een beetje. 'Mijn moeder gaf mij jaren geleden de legacy. Het betekende veel voor haar dus ik heb het doorgezet. Nu wil ik aan jou vragen of...' 'Of ik de derde generatie wordt,' maakte Tyler mijn zin af. Ik knikte gespannen.
'Dan wordt dit huis en al het geld van jou. Zolang je maar voor een nakomeling zorgt die de legacy kan voortzetten.' Tyler was even stil. 'En Alice?' 'Alice blijft hier dan tot ze jongvolwassen is en een eigen huisje heeft gevonden,' zei ik. 'Maar...' ik zag Tyler kijken, 'Als ik de baas ben kan ik haar er toch ook eerder uitzetten?' Ik pakte haar hand. 'Je hoeft niet bang voor haar te zijn. Ik ga met haar terug naar de psychiater.'
Tyler knikte bedachtzaam. 'Oké mam. Dan doe ik dit voor jou. Ik had toch geen plannen om te verhuizen.' Ik haalde opgelucht adem. 'Dankje lieverd. Dit betekend inderdaad heel veel voor me.'
Update!
Tyler vond een baantje op het zakenkantoor, had ze me verteld. Ze werd nu elke dag keurig opgehaald en thuis gebracht om te gaan werken. Ze zei dat ze het er erg naar haar zin had en dat ze blij was dat ze iets aan de inkomsten kon bijbrengen.
Wat ik met Alice aanmoest wist ik niet. Ze leerde hard op school en ging veel uit met haar vriendinnen. Eigenlijk kon ik niets abnormaals aan haar ontdekken. Behalve dat zij en Tyler geen woord met elkaar wisselden en deden ze dat wel, dan was het om een ruzie.
Alice
Ik moest het gewoon zeker weten. Tyler kon een nette baan hebben in de zakenwereld. Bestond niet. Daarom volgde ik haar op zaterdagochtend toen ze moest werken. Ik leende mams scooter en reed op slakkentempo achter de carpool aan. Opeens maakte de auto een scherpe bocht naar links, terwijl het zakenkantoor de andere kant op was.
En voor ik het wist stond ik voor het 'Brave Burgers Pakhuis' zoals het in Sunset Valley werd genoemd. Er was niks braafs aan. Een paar jongens uit mijn klas hadden me er over verteld. Hier gebeurden de meest duistere dingen en werden jonge criminelen opgeleid om zware criminelen te worden. Ik snoof. Natuurlijk was Tyler hier gaan werken.
Ik moest dit aan mam vertellen. Ze deed de laatste tijd zo afstandelijk tegen me. Kennelijk geloofde ze echt alle dingen die Tyler ooit over me verteld had. Ook al was ik nog zo verdrietig en teleurgesteld dat mam niet inzag dat het andersom was, ik hield nog steeds van haar en wou mezelf proberen te bewijzen door Tyler te verklikken. Het was misschien niet goed, maar alles wat mijn lieve zus op haar geweten had was erger.
Ik besloot net zolang te wachten tot Tyler weer naar buiten kwam om een foto van haar te maken. Mam zou me dan wel moeten geloven. Om 4 uur zag ik haar eindelijk. Ze liep met rechte rug en vol trots. Ik had haar wel kunnen aanvliegen. Ze had zoveel voor me kapot gemaakt. Snel pakte ik mijn mobiel en maakte een foto. Maar voor ik het in de gaten had begon mijn mobiel heel raar te doen en keiharde geluiden te maken. 'Shit' mompelde ik. Het was al te laat, Tyler keek op en zag mij staan.
Ze was in een paar stappen bij me. 'Wat doe jij hier!' gilde ze. Ze pakte mijn arm en schudde me een paar keer door elkaar. 'Hou op!' krijste ik, 'Ik was gewoon wat aan het wandelen.' Maar uiteraard trapte Tyler daar niet in. 'Sure, kreng dat je bent! Geef maar toe dat je aan het spioneren was!' Ik dacht koortsachtig na om een oplossing te zoeken. 'Hoezo, valt er dan wat te bespioneren?' vroeg ik uitdagend.
Tyler was even stil en ik zag dat ze nadacht. 'Je werkt toch gewoon als typmeut of weet ik het,' ging ik verder. 'Ja!' zei Tyler toen zo zelfverzekerd dat ik aan mezelf begon te twijfelen. 'Dus waarom reageer je dan zo overreacted?' vroeg ik. Ze keek me aan, haar ogen vernauwden zich. 'Wacht maar, klein kreng dat je bent,' snauwde ze. Ik had geen zin om te wachten, maar rende weg om op de scooter naar huis te springen.
Yanara
Het was heerlijk relaxed om af en toe een dutje te doen. Alice was buiten aan het 'chillen' zoals ze dat noemde en Tyler werkte tot 4 uur. Ikzelf was net terug van een spoedoperatie en strekte me nu uit op de bank om even lekker te ontspannen.
Maar natuurlijk werd het me ook niet al te lang gegund. Er sloeg een deur en Alice kwam in paniek binnen stormen. 'Mam mam!' gilde ze. Slaperig wreef ik in mijn ogen. 'Watte?' mompelde ik.
Alice plofte in de stoel naast me en begon op ramp tempo te praten. 'Wtjewattylergishgeentzakeeztibecarriere!' zei ze in één adem. 'Lieverd daar heb ik echt geen woord van verstaan,' zei ik voorzichtig. Alice zuchtte. 'Tyler zit helemaal niet in de zakenwereld maar gewoon in de criminele carrière.' Ik keek haar zuur aan. 'Dit is niet iets grappigs Alice, je bied zometeen je excuses aan aan je zus omdat je zulke dingen over haar verteld.' Alice rolde dramatisch met haar ogen.
'Maar het is waar!' gilde ze. Ze pakte haar mobiel en gooide het naar me toe. 'Ik heb een foto van haar gemaakt. Ze heeft gewoon gelogen!' Ik bekeek de afbeelding op het schermpje. Het was inderdaad Tyler. Maar waarom zat ze in de criminaliteit? Dit kon alleen maar een vergissing zijn. 'Alice, ik blijf dit niet grappig vinden,' zei ik maar ik hoorde de twijfels in mijn stem. Alice stond nu op het punt van huilen. Voordat ze haar mond weer open kon doen sloeg er een deur.
'Kreng!' gilde Tyler naar Alice. Ze sprong geschrokken op maar keek haar uitdagend aan. ''Wat heb je allemaal gezegd?' schreeuwde Tyler. 'Ik heb gewoon verslag gedaan van mijn wandelingetje,' zei Alice luid. Tyler wierp een furieuze blik op mij en ik werd bang. Waarom keek ze zo? Zo keek ze nooit naar me!
'Rustig Tyler, wat er ook aan de hand is, we komen er wel uit. Je gaat rustig zitten en we gaan er met z'n drieën over praten,' zei ik zacht. Maar Tyler schudde wild haar hoofd. 'Ik hoef niet met haar te praten. Ik heb haar niks te zeggen!' 'Ik heb jou ook niks te zeggen, maar mam wel een hele boel!' hoorde ik Alice achter me schreeuwen.
Tyler duwde me hardhandig opzij en beende naar Alice toe. 'Vuile trut!' gilde ze en haar vlakke hand sloeg haar in Alice gezicht. 'Tyler niet doen!' riep ik geschrokken. Wat gebeurde hier eigenlijk? Het ging me veel te snel. Maar uiteraard luisterde niemand naar me. 'Ben je vergeten wat er gebeurd als je je mond open trekt!' riep Tyler. Alice leek zich er niets van aan te trekken. 'Ik ben echt niet bang meer voor je,' zei ze ferm.
Tyler zweeg even maar kwam toen met een valse grijns naar mij toe sluipen. 'Nou, dan ben ik erbij, lieve mama,' zei ze grijnzend. Mijn hart leek een momentje stil te staan. Ik begreep er helemaal niks meer van. 'Wat?' bracht ik zacht vragend uit. 'Die kleine heks hier wil me kennelijk gaan verlinken.' Ik wierp een blik op Alice. Ze had haar vuisten gebald en beet hard op haar lip. 'Tyler... Wat is dit?' Ik merkte dat ik echt bang was.
'Ik. Heb. Luc. Vermoord,' zei Tyler langzaam en met een valse grijns op haar gezicht. Ik stapte bang achteruit. 'Dit is niet leuk!' zei ik in paniek. Ze liet een vals gegrinnik horen. 'Eigenlijk wou ik het al eerder doen weet je. Door het huis in brand te steken maar je was er te snel bij.' Ik herinnerde me die brand, toen het huis net verbouwd was. Maar Tyler was toen nog maar een kind!
'Dus toen heb ik hem laten verdrinken. Jammer dat Alice alles had gezien maar het was zo makkelijk om haar overal de schuld van te geven.' Ik deinsde nog een stukje achteruit. Dit was Tyler niet. Ik kon niet zo'n dochter op de wereld hebben gezet! 'Maar ja...' zuchtte ze, 'Aangezien je het nu toch weet.'
Opeens sprong ze bovenop me. In eerste instantie was ik verrast, maar toen merkte ik hoeveel kracht ze had. Ik kon met geen mogelijkheid tegen haar op. Ze beet, ze schopte en ik probeerden met gesloten ogen zoveel klappen te ontwijken. Dit was een nachtmerrie, hield ik mezelf voor. Maar opeens voelde ik haar handen zich rond mijn keel sluiten en nog meer kracht zetten. Ik hapte naar lucht, maar vond het niet.
Opeens was het over. Alice was op Tylers rug gesprongen en beukte er nu op los. Ik haalde gierend adem om weer bij te komen. Mijn hoofd tolde van alles en ik proefte bloed op mijn lip. Buiten hoorde ik sirenes. Kennelijk had Alice de politie gebeld.
Vol verbazing keek ik hoe een politieman de meisjes uit elkaar haalden en Tyler aan haar arm meesleurde naar de politiewagen. Een andere agent knikte me toe. 'Ik zal u later op komen zoeken,' zei hij, 'Probeert u eerst maar bij te komen.' Ik knikte suf en greep naar mijn hoofd. Alice knielde bij me neer en ik zag dat ze huilde.
