Hoofdstuk 8
Maandenlang kwam er geen verschil in ons leefpatroon. Yanara en ik zorgden 's morgens voor het ontbijt. Dan kwam de rest aanzetten, Cyclon uitgezonderd. Hij bleef zo lang mogelijk liggen en at iets op zijn werk.
De kinderen gingen vervolgens naar school, waar Dylan goed presteerde, Yanara uitstekend en Nubia nog wel eens voor problemen zorgde.
En ikzelf had het gevoel dat ik begon weg te kwijnen. Mijn werk gaf geen plezier meer, hoe hard ik ook mijn best deed, het werd gewoon een sleur. Ik zat in niveau 9 van de styling, verdiende goed en toch was ik niet gelukkig. Het geld dat ik verdiende gaf ik uit aan de kinderen, maar een keer onder de zonnebank of een lekkere massage in een kuuroord was er niet meer bij.
Ik bekeek mezelf grondig in de spiegel. 'Je bent nog steeds mooi Coral,' zei ik waarderend tegen mezelf. Ik had nog steeds prachtige ogen en dankzij de juiste crème's waren er maar een paar rimpels te zien. Ik snakte naar een beetje avontuur in mijn leven. Maar het enige avontuurlijke wat eraan zat te komen was de verjaardag van de tweeling.
Toen Cyclon op een dag uit zijn werk kwam als weerman en naar boven wilden rennen om te computeren, hield ik hem tegen. 'Moeten wij niet eens praten?' vroeg ik. Hij weigerde om me aan te kijken. 'Ik zou graag...' begon hij. 'Nee,' kapte ik hem af. 'Jij en ik gaan eerst praten. Ik heb het namelijk gehad.' Hij keek verbaasd. 'Waarmee precies?' 'Met jou!' gilde ik.
'Waarom zit je altijd maar te computeren? Waarom kijk je nooit eens naar de kinderen om? Je kijkt niet eens naar mij!' zei ik verwijtend. Cyclon haalde zijn schouders op. 'Coral, ik heb deze discussie liever niet.' 'Ik wel,' beet ik hem toe.
'Best,' zei hij, 'Bij deze dan: ik ben klaar met je. Ik heb een ander gevonden!' Gek genoeg raakte zijn woorden me niet eens. 'Dus dat was je aan het doen, internetdaten,' zei ik schamper. Cyclon keek kwaad. 'Kom op Coral, vind je nou echt dat wij bij elkaar passen? Het was leuk tussen ons in het begin, maar ik heb het gehad.'
'Ik ook,' zei ik. 'En ik heb liever dat je weggaat.' Cyclon knikte. 'Ik was nu ook niet van plan om nog bij je te blijven.' Hij wilde naar boven lopen om zijn spullen te pakken. 'Pardon?' schreeuwde ik hem achterna, 'Ga je het nog aan je kinderen vertellen?' 'Ja hoor!' schreeuwde hij terug, 'Op mijn manier!' Geen idee wat hij bedoelde met 'zijn manier.' Een paar minuten later rende hij de deur had, geen idee waarheen.
Ik liep kwaad van de ene naar de andere kamer. Deels was ik ook opgelucht, want eindelijk hoefde ik me niet meer aan hem te ergeren. Toen kwamen de kinderen uit school. 'Mammie,' Yanara kwam al naar me toegehuppeld, 'Dylan zei dat ik moest zeggen dat hij naar Aukje ging,' Ze giechelde. 'Volgens mij is hij een beetje verliefd.' Ik glimlachte. 'Dat is goed.'
Ik verwachtte niet dat Cyclon nog terug kwam, dus vroeg ik de tweeling om bij me te komen zitten. 'Ik moet jullie iets vertellen,' begon ik. 'Papa is weg,' zei Nubia meteen. Ik was even sprakeloos. 'Ja wat?' Nubia haalde haar schouders op, 'Hij is altijd thuis als we uit school komen en nu niet. Bovendien kijk je nogal chagrijnig.' Ik stond een beetje versteld van haar opmerkzaamheid.
'Is dat waar mammie?' Yanara's stem trilde toen ze het vroeg. Ik knikte. 'Papa en ik houden niet meer van elkaar,' zei ik, 'En het is toch ook niet leuk voor jullie als mama en papa telkens ruzie hebben?' De tweeling schudden heftig hun hoofdjes. Yanara begon een beetje te snikken en Nubia keek alleen maar voor zich uit. 'Hij zat toch alleen maar op zijn kamer,' mompelde ze.
'Maar vieren we morgen nog wel ons verjaardag?' vroeg Nubia. Ik knikte. 'Natuurlijk lieverds. Ik zal twee grote taarten voor jullie bakken.' Ze begonnen vrolijk te juichen en renden al snel naar hun kamers om daar nog even te spelen.
De volgende dag was het eindelijk zo ver. Ik had de taarten zelf gemaakt. Dylan was één avondje niet bij Aukje, al had ik hem met levenslang huisarrest moeten bedreigen, en de tweeling keken met open mond naar hun verjaardagstaarten.
Nubia was de eerste waarbij de glitters verschenen. Ze keek glimlachend rond alsof ze het doodnormaal vond.
Nog geen seconde later was het Yanara's beurt.
Toen Nubia opgegroeid was keek ze glimlachend omlaag. Toen veranderde haar gezicht in een grimas. 'Dit meen je niet!' gilde ze.
Ook Yanara was niet zo tevreden met zichzelf. De twee renden door elkaar heen door het huis, naar de badkamer en de kledingkast. 'Niet kijken hoor!' gilde Nubia. 'Straks pas!' gilde Yanara erachteraan.
Nubia was als eerst weer beneden. Ik wist niet of ik echt blij moest worden toen ik haar heftige make-up zag. 'Wat?' vroeg ze. 'Nee, niks' glimlachte ik snel. 'Je ziet er mooi uit.'
Yanara hobbelde achter Nubia aan. Ze zag er heel anders uit, natuurlijker als haar tweelingzus.
Met 3 tieners in huis vroeg ik me af wat ik vanaf nu allemaal nog kon gaan verwachten.
