Hoofdstuk 7 / Tyler
'En wat ben jij aan het doen?' vroeg ik kil. Alice stond al zo'n halfuur te dansen en te springen in haar kamer met het volume op z'n hardst. Ik kreeg er hoofdpijn van. Alice schrok op en rende naar de stereo om hem uit te zetten. 'Sorry,' mompelde ze.
Ik liep naar haar toe terwijl ze een stukje achteruit deinsde. Grappig, als ze zo bang was. 'Niet slaan,' piepte Alice terwijl ze haar handen beschermend voor zich uit sloeg. Alsof haar dat zou helpen. 'Ik doe niks,' zei ik gemaakt vriendelijk, 'Je bent toch mijn zusje? Waarom zou ik je wat aan doen?' Alice keek nog steeds angstig. 'Je hebt het gezegd,' snikte ze.
'Ik heb gezegd dat ik mammie vermoord als jij ook maar één keer je mond opentrekt over wat er met Luc gebeurd is,' snauwde ik, 'En als dat gebeurd zal ik de rest van m'n leven voor je moeten zorgen, wil je dat?' Alice schudde heftig haar hoofd. Mooi, want ik had ook geen zin om voor dat kleine mormel te zorgen. Oppassen deed ik al genoeg. Elke avond, als mam werkte tot ergens in de nacht. Net zoals nu.
Alice begon keihard te huilen. 'Waarom heb je papa vermoord?' snikte ze. Alsof ik mijn persoonlijke haat aan Luc aan haar ging uitleggen. Ik greep haar bij haar trui. 'Dat gaat je helemaal niks aan!' schreeuwde ik in haar gezicht, 'Dus bemoei je er niet mee. Begrepen!' Alice knikte snel. Ik liet haar weer los en streek door haar haar. 'Mooi zo liefje,' grijnsde ik. 'Ga nu maar naar bed en ik wil je niet meer horen.'
Yanara
Toen ik 's nachts thuis kwam van mijn werk schrok ik. Alle meubels in de woonkamer lagen overhoop. Wat was hier gebeurd? Een inbraak? Ontvoering? 'Tyler!' schreeuwde ik, 'Alice!' Er kwam geen gehoor en ik rende naar buiten.
Al snel zag ik dat Alice bij Luc's graf stond te huilen. Ik rende naar haar toe. 'Alice? Liefje, wat is er gebeurd? Waar is Tyler!' vroeg ik. Alice bleef onbedaarlijk snikken en hoeveel lieve dingen ik ook zei, ze werd niet rustig.
'Mam!' Tyler kwam aangerend. Ze zag er aangeslagen uit. 'Het was Alice mam!' Ze vloog in mijn armen. 'O god ik was zo bang! Ik weet echt niet wat ze had, maar ze begon opeens in het wildeweg om zich heen te slaan en ze heeft mij ook te pakken genomen, kijk!' Ze liet de rode striemen op haar arm zien. 'En ze heeft alle meubels vernield. Ik kon niets doen, ze was te sterk!' Tyler begon te huilen.
Geschrokken keek ik naar Alice. 'Is dat zo?' Er stonden nog tranen op haar gezichtje, die mooi oplichtten in het maanlicht. Toen knikte ze langzaam en verborg meteen haar gezicht in haar handen. Wat moest ik nu? Ik stond hier met twee snikkende meiden en zelf stond ik op het punt van instorting. 'Iedereen gaat naar bed,' zei ik, 'We praten hier morgen over.'
Normaal liet ik Taylor het ontbijt doen en ging ik zelf slapen. Maar nu kwam het er even niet van. Iedereen at snel en bedrukt en Alice keek niet één keer op van haar pannenkoek. 'Alice,' zei ik, 'Je gaat vandaag uit school met mij mee. Oké?' Alice knikte maar zei verder niets.
Terwijl de meiden op school zaten, probeerde ik snel een dutje te doen. Ik was uitgeput na zo'n lange nacht en mijn hoofd zat vol vragen over Alice. Waarom had ze geslagen? Zo kende ik haar helemaal niet. Ze was juist altijd heel lief en zorgzaam.
Om 3 uur was ik uitgeslapen om Alice mee te nemen. Aarzelend bleef ze staan. 'Mama?' hoorde ik haar zeggen. Ik draaide me om. 'Ga je me nu weg doen?' Haar lip trilde een beetje en haar ogen waren gevuld met tranen. 'Natuurlijk niet,' zei ik vriendelijk, 'Dit is een collega van me. Ze wil eventjes met me praten.' Iets meer gerustgesteld liep ze achter me aan.
Er werd snel opengedaan. 'Fijn dat we zo snel konden komen,' zei ik oprecht. Jamie lachte alleen maar. 'Geen probleem.' Voordat Jamie bij het ziekenhuis ging werken, was ze psychiater. Ze wou graag even met Alice praten, om te kijken wat er aan de hand was.
'Dus jij bent Alice,' zei Jamie toen we binnen stonden. Alice knikte alleen maar en staarde haar met grote ogen aan. 'Als je het niet erg vind zou ik graag even alleen met haar praten,' fluisterde Jamie me toe. Ik knikte. 'Uiteraard. Dan wacht ik hier wel.'
Update! / Alice
'Mama heeft ook zulke kleding,' zei ik voorzichtig. Jamie glimlachte. 'Dat komt omdat mama en ik samen werken bij het ziekenhuis. Wil jij ook in het ziekenhuis werken?' Ik haalde mijn schouders op. Ik wilde niks, alleen maar dat Tyler wegging.
'Mama heeft me verteld wat er gebeurd is, Alice,' zei Jamie. Ik beet weer op mijn lip. Wat een vreselijke gewoonte. 'Ik wil je graag helpen, maar dan moet je me precies vertellen wat er door je heen ging gisteravond.' Ik keek weg en probeerde niet weer te gaan huilen. Tyler had me precies verteld wat ik moest zeggen, maar ik was alles vergeten.
'Ik... ik was boos,' zei ik maar. 'Waarom was je boos?' vroeg Jamie. 'Omdat...' Ik zocht wanhopig in mijn geheugen maar alles wat Tyler zei was verdwenen. 'Omdat papa dood is gegaan,' zei ik toen. Jamie knikte. 'Mis je papa?' En toen begon ik te huilen. Ik huilde wel vaker, de hele dag maar nu was het heel erg. Ik miste papa, ik haatte Tyler en ik was bang dat ze mama zou vermoorden.
Jamie keek me bezorgd aan maar wachtte tot ik verder sprak. 'Het is mijn schuld,' piepte ik toen. Daarna begon ik nog harder te huilen. Misschien had ik Tyler tegen kunnen houden, ook al was ik nog klein. Ik had haar gisteravond tegen kunnen houden toen ze grijnzend alle meubels vernielde en haar arm tegen de deur aansloeg. Maar ik was bang.
'Wat is jouw schuld Alice?' vroeg Jamie. Ik stotterde 'papa' en droogde langzaam mijn tranen. 'Dat was een ongeluk,' probeerde Jamie me gerust te stellen. Voor ik er erg in had schudde ik mijn hoofd. Langzaam werd ik rood. 'Jawel,' verbeterde ik me snel. Volledig in de war rende ik weg van Jamie.
Update! / Yanara
'En?' vroeg ik voorzichtig toen ik Alice naar buiten zag rennen. Ze ging op de stoep zitten en had haar armen om haar hoofd geslagen. 'Ik kan er niets anders van maken dan dat Alice meer weet over de dood van Luc.' Ik schrok. 'Maar...' Jamie onderbrak me. 'Misschien heeft ze het gezien. Misschien is ze erbij betrokken.' Ik sloeg mijn handen voor mijn mond. 'Heeft ze hem vermoord denk je?' Jamie schudde snel haar hoofd. 'Je zei dat Alice peuter was toen het gebeurde. Maar misschien was het een ongeluk.'
'Dat was het ook. Ik zou niet weten wat er anders gebeurd moet zijn,' zei ik bedachtzaam. Jamie had er kennelijk een aantal theorieën over. 'Ze kan per ongeluk tegen hem zijn aangevallen waardoor hij in het zwembad viel en zijn hoofd stootte,' opperde ze. Ik geloofde daar niet zo in. Een peuter tegen een volwassen man. Daar zat wel een aantal kilo's tussen. 'Misschien moet je Alice een tijdje in een kliniek doen. Zodat ze uitgebreid onderzocht kan worden,' zei Jamie. 'Dat nooit,' zei ik beslist.
'Het is natuurlijk niet makkelijk...' zei Jamie maar ik schudde mijn hoofd. 'Het gaat gewoon niet gebeuren. Alice is nog maar een kind.' Jamie keek even om zich heen en fluisterde toen: 'Daarom juist. Een kind dat erge dingen meemaakt.. daar komt het gewoon niet goed mee.' 'Het komt goed met Alice,' beloofde ik. 'We gaan naar huis, ik zie je zo op het werk. Bedankt.' Jamie knikte. 'Graag gedaan, tot zo!'
Toen ik 's nachts terug uit mijn werk kwam en naar buiten keek zag ik hem staan. Zijn huid was niet mooi glinsterend wit, zoals mijn moeder, maar hij was het. 'Luc!' Tranen sprongen in mijn ogen en ik rende naar buiten. 'Yanara!' Ik huilde en liet hem mijn armen om me heen slaan. 'Waarom! Stomme sukkel dat je bent!' schold ik. Luc wreef door mijn haar. 'Rustig lieverd, het is goed zo.' Ik snikte onbedaarlijk. 'Nee niet! Hoe kan je zomaar verdronken zijn! Hoe kan je mij met twee kinderen achterlaten!'
'Alice is helemaal de weg kwijt hierdoor,' ging ik verder voordat Luc zijn mond open kon doen, 'Ik wil gewoon weten wat er gebeurd is.' Hij keek me twijfelend aan. 'Ik weet het zelf niet Yanara,' zei hij, 'Ik was moe en voor ik het wist had ik zoveel water binnen dat ik niet meer kon ademen.' Teleurgesteld keek ik naar de grond. 'Ik weet het niet meer,' zuchtte ik.
'Hé...Yanara...,' Luc streek zacht langs mijn wang, 'Je bent een fantastische moeder. Je hebt mij niet eens nodig.' Ik schudde mijn hoofd en veegde een paar laatste tranen weg. 'Wat moet ik doen met Alice?' fluisterde ik, 'Ik weet het niet meer.' 'Geef haar wat tijd,' zei Luc, 'Je zal zien dat alles wel weer goed komt.' Hij keek langs me heen. 'De zon komt op,' zei hij. 'Nee!' riep ik, 'Ik wil niet dat je weggaat.'
Maar voordat ik nog iets kon doen verdween hij, liet mij verslagen achter.
Update
Ik volgde Lucs raad op en gaf Alice tijd. Ze werd tiener en voor het eerst sinds tijden zag ik weer eens een lach op haar gezicht. Grijnzend blies ze de kaarsjes uit. 'En wat heb je gewenst?' vroeg ik. Er viel een donkere schaduw over haar gezicht. 'Dat zeg ik niet, dan komt het niet uit,' zei ze. Ik probeerde mijn nieuwsgierigheid in toom te houden.
Even later stond er een prachtige tiener tegenover me. Verschrikt bekeek ze zichzelf. 'Mam, ik ben hardstikke dik geworden.' Walgend kneep ze in een vetrolletje. Nog geen minuut tiener en nu al drama's... dat beloofde al wat. 'Wel nee schat, neem een stuk taart.' Alice schudde haar hoofd. 'Ik ga even op de loopband staan.'
Ze rende alweer naar boven en Tyler keek me aan. 'Zal ik even met haar gaan praten om te zeggen dat ze prachtig slank is?' Ik schudde mijn hoofd maar lachte. Wat een schat van een kind was ze toch. 'Ik praat zo wel met haar, ga jij maar wat voor jezelf doen.' Tyler haalde haar schouders op. 'Ook best hoor.' Ze stond op en begon af te ruimen.
Alice
Er was iets veranderd nu ik tiener was. Ik kreeg zelfvertrouwen. Misschien kwam het omdat Tyler niet langer de grootste van ons twee was. Ouder natuurlijk, en ze zou binnenkort jongvolwassen worden, maar op dit moment waren we allebei tiener en was ik niet bang meer. Daarom stond vandaag de muziek op z'n hardst en ik danste uitgelaten mee.
Er kwam geen reactie en ik begon keihard mee te krijsen. 'Cause baby tonight!' gilde ik op mijn valst, 'The DJ got us falling in love again!' Ik hoorde voetstappen bonken op de trap en hakken die naar mijn kamer tikten. De deur vloog open en daar stond Tyler, in een houding die misschien vroeger indruk op me had gemaakt, maar die ik nu lachwekkend vond.
'Hou daar mee op!' riep ze, 'Ik probeer beneden huiswerk te maken.' 'Ja, dat is jammer,' zei ik spottend en ik wou weer een paar pasjes maken toen ze me aan m'n arm terugtrok. 'Wow,' ik grijnsde, 'Ga je slaan?' Tylers ogen spoten vuur. 'Jij denkt echt dat je heel wat bent he? Nu je toevallig tiener bent.' Ik knikte. 'Ik ben in elk geval niet meer bang voor je. Jammer hé?'
'Jammer voor mij? Jammer voor mam,' dreigde Tyler. Ik wou haar slaan, duwen, uit het raam smijten. 'Ik heb toch niks tegen haar gezegd, of wel? Je kunt me alleen niet meer terroriseren, zoals je altijd deed.' Tyler gaf me een duw en kwaad tuimelde ik naar achteren.
Yanara
Het was weer verschrikkelijk druk op mijn werk, maar dat had je als je promotie maakte. Gelukkig kreeg ik er normale werktijden voor terug. Toen ik thuis kwam hoorde ik van boven gekrijs. Wat nu weer?
Het kwam van Alice kamer en toen ik de deur open deed zag ik het meest bizarre gevecht ooit. Tyler sprong op Alice, Alice weer op Tyler en probeerde zo hard mogelijk aan haar haar te trekken. 'Au!' hoorde ik haar schreeuwen en vervolgens Alice met: 'Vuil rotwijf dat je bent!' Het was raar, bizar en ik had geen flauw idee wat ik moest doen behalve ze uit elkaar halen.
'Hou op!' krijste ik en ik trok Tyler uit het gevecht. De meiden keken kwaad naar me. 'Alice, jij blijft op je kamer en je komt er tot morgen niet meer uit. Tyler, jij gaat mee naar beneden.' 'Mam!' wilde Alice protesteren maar daar had ik geen zin in. 'Hou je mond jongedame, er valt niet over te discusseren.' Met een vloek liet Alice zich op bed vallen.
'Ze had het weer mam,' zei Tyler zodra we beneden stonden, 'Ineens werd ze agressief en ik vroeg alleen of de muziek iets zachter mocht zodat ik huiswerk kon maken.' 'Gaat het?' vroeg ik bezorgd want ze zag er aangeslagen uit. Ze knikte langzaam. 'Niet verdrietig zijn lieverd,' troostte ik. Tyler begon te huilen. 'Ik snap gewoon niet waarom ze zo is mam,' snikte ze.
'Het komt goed,' zei ik overtuigend. 'Morgen gaan we lekker jouw verjaardag vieren en ik ga een oplossing bedenken voor Alice. Is dat goed?' Tyler schudde haar hoofd. 'Je begrijpt het niet mam, ik ben bang voor haar. Zij eruit, of ik.' En ze rende snikkend naar boven.
