Hoofdstuk 6
'Ja ja ja!' riep ik enthousiast. Eindelijk liep Alice een paar stappen zonder om te vallen. 'Mam!' gilde ze, verwonderd over het feit dat ze nu kon lopen. Ik glimlachte en tilde haar op. 'Wat wordt je alweer groot lieverd,' zei ik.
Ze trok een pruilmondje. 'Niet. Tyler is groter.' Ik glimlachte. 'Tyler is toch ook al wat jaartjes ouder dan jij bent?' Alice knikte maar zag er nog steeds een beetje verdrietig uit. 'Ga maar spelen lieverd,' zei ik en ik zette haar weer op de grond. Ze kroop meteen naar haar poppenkast en begon enthousiast te spelen.
Over Tyler gesproken, ze was nergens te bekennen, ook al was ze 3 uur geleden al klaar met school. Ik keek uit het raam. Buiten schemerde het al en ik maakte me ongerust.
Zuchtend begon ik aan het eten. Als ze er over een halfuur nog niet was zou ik haar wel bellen. Ze was nooit te laat thuis. Eigenlijk was ze op haar schooluren na, altijd thuis. Soms maakte ik me er zorgen over maar misschien zou het vanzelf weer rechttrekken.
Alice maakte een fantastische kliederboel van haar eten. 'Bah, moest dat nou!' zei Luc terwijl hij de etensresten op de kinderstoel bekeek. Maar Alice keek me glunderend aan. 'Spelen,' kirde ze. 'Niet tijdens het eten lieverd, dat weet je wel,' zei ik geduldig.
Halverwege kwam Tyler opeens binnen. 'Hallo,' zei ze glimlachend. 'Waar kom jij vandaan?' vroeg Luc. Ze trok een gezicht. 'In de bieb, voor een werkstuk.' 'We hebben hier toch alle middelen voor je werkstuk?' zei ik vriendelijk. 'Nou en, daar kon ik met vriendinnen studeren,' zei Taylor schouderophalend.
'Bel dan voortaan even, dan weet ik waar je uithangt,' zei ik. 'Ja,' viel Luc bij, 'We hebben dat mobielding niet voor niets voor je gekocht.' Er ging een soort vreemde stuiptrekking door Taylor heen. 'Natuurlijk,' zei ze tenslotte. 'Ik ga naar bed. Hoofdpijn.' Ik keek haar bezorgd aan. 'Oke liefje. Je werkt ook te hard op school. Slaap lekker.' Taylor knikte even en stond op.
Er gingen een paar weken voorbij. Luc en ik trouwden op een late avond aan het strand. Geen kinderen en andere familie, alleen wij samen. Het was fantastisch.
Als huwelijkscadeau kochten we een zwembad. Het was klein, maar diep en je kon baantjes trekken en dat was het voornaamste.
'Yanara! Kom er ook in!' riep Luc vanuit het water. Ik grijnsde. 'Straks! Even mijn tuin afmaken en boodschappen doen.' Luc haalde zijn schouders op. 'Je weet niet wat je mist hoor!' Hij haalde diep adem en dook weer onder.
Niet veel later zat ik op mijn scooter richting de winkels. Ik wou een verjaardagstaart halen voor Alice en misschien nog even in het boekenwinkeltje kijken.
Tyler
Ik bekeek mezelf in de spiegel. 'Ben ik mooi?' zei ik hardop. 'Ik ben prachtig,' gaf ik antwoord op mezelf. Mooier dan elke andere in Sunset Valley. Buiten startte een motor en ik zag mam wegracen. Perfect.
Luc zwom buiten baantjes en mijn zusje zat vrolijk naar hem te kijken. Ik moest bijna kotsen, zo misselijk werd ik van ze. Maar het zou niet lang meer duren of ik hoefde er niet meer naar te kijken. Dit moment was geweldig.
'Tyler!' Luc riep mijn naam. Ik zweeg. 'Kom er ook in!' zei Luc toen ik niet antwoordde. Ik glimlachte maar schudde mijn hoofd. Luc zuchtte en begon onderwater te zwemmen. Hij moest moe zijn, hij zwom al de hele middag.
Ik liep om het zwembad heen. Omdat het nieuw was waren er nog geen echte trappen geplaatst. Deze was van kunststof en je trok hem er zo uit. Ik keek doelbewust naar Luc en wachtte tot hij ondergedoken was. Razendsnel begon ik aan het trappetje te mormelen.
Luc staarde me verbaasd aan toen hij weer boven kwam. 'Wat doe je? Tyler, zet dat weer terug.' Ik deed niets. Hij zwom naar de kant en probeerde te klimmen maar zijn energie was te laag. 'Tyler!' schreeuwde hij weer.
Ik bleef kalm naar hem staren. Vanbinnen was dit puur leedvermaak. Ik haatte hem. Ik haatte Alice. Met haar zou ik later wel afrekenen. 'Tyler!' Luc was aan het eind van zijn krachten. Hij begon wild te spartelen en verdween een paar keer onder water. Een minzaam glimlachje verscheen om mijn mond.
Uiteindelijk kwam Magere Hein om hem mee te nemen. Ik staarde naar mijn zusje, die alles met angstige ogen had gevolgd. Ze zou niets zeggen, daar zou ik wel voor zorgen.
Update!
'Mam, zet het van je af! Het was een ongeluk!' Ik snikte en luisterde naar Tyler. Ze deed echt haar best om me op te vrolijken maar lukken wilde het niet. 'Ik had niet weg moeten gaan!' snik ik. Het was allemaal zo snel gegaan. Tyler die in paniek opbelde dat Luc dood was.
Dood.
Dood.
Verdronken in het zwembad, terwijl hij zo goed kon zwemmen. Ik kon het niet geloven. Het was alsof ik een deel van mij kwijt was. Hij werd begraven onder de oude wilg, waar mam ook lag. Ik zou er ook komen te liggen en nu Luc er niet meer was, kon ik amper wachten tot die dag aanbrak.
Alice was de dag na Lucs dood opgegroeid tot kind. Maar ze was heel anders dan als kleine peuter. Voortdurend keek ze angstig alsof ze opgejaagd werd. Ik vroeg haar of ze iets gezien had, de dag dat Luc verdronk. Dan knikte en keek schuw weg. Nee, ze had niets gezien.
Gelukkig had ik Tyler. Ze was zo lief en ik voelde dat we echt een band kregen samen door deze moeilijke tijd. Als ik werkte paste ze op Alice en ze kookte en hielp in het huishouden. Ik was dolblij dat ik zo'n lieve dochter had.
Soms zwierf ik urenlang over het strand waar we getrouwd waren. Dan keek ik uit over de zee en zag in de verte nog een deel van Sunset Valley liggen. Ik was depressief, had nergens zin in en het liefst was ik Luc achterna gegaan. Maar ik moest er zijn voor Alice. Tyler werd ouder en kon al zonder mij, maar Alice was, zeker nu, ontzettend angstig en breekbaar.
Ik besloot met haar te praten. 'Alice?' begon ik, 'Mama begrijpt wel dat je nu een hele moeilijke tijd doormaakt.' Geen reactie, alleen maar een hoofdje dat treurig naar de grond staarde. 'Maar je moet ook begrijpen dat mama ook heel verdrietig is, en ik wil heel graag weten wat er die dag gebeurd is.'
Alice beet op haar lip. 'Er is niks gebeurd,' zei ze, 'Ik was binnen aan het spelen en ik hoorde opeens een hoop geplons en gespetter buiten. Toen ik naar buiten ging...' ze liet haar hoofd weer hangen. Ik omhelsde haar en streek door haar zwarte krullen. 'Mama kan niet geloven dat papa zomaar dood is gegaan,' fluisterde ik.
'Je kan er nu toch niets meer aan doen,' zei Alice voorzichtig en dat was waar natuurlijk. Maar toch... Alice stond op. 'Ik heb nog huiswerk mama, dus als je het niet erg vind?' Ik schudde mijn hoofd en stond snel op. 'Natuurlijk liefje, ga je gang.' Maar ik had een raar gevoel over wat Alice verteld had.
