Hoofdstuk 7
Na de komst van Nubia en Yanara gebeurde er een tijdje niet zoveel. Dorothy had ontslag genomen en was haar eigen tattoostudio begonnen. In haar plaats kwam Narcissa, wiens uiterlijk me volledig liet schrikken. Ik wilde geen moeite doen om haar een make-over aan te bieden, en in plaats daarvan meed ik haar zoveel mogelijk.
Dylan werkte ijverig aan zijn huiswerk. Hij stond gemiddeld een 10 op school, en had daarnaast ook nog veel vriendjes en vriendinnetjes. En hij probeerde me zoveel mogelijk te helpen in het huishouden, vooral koken vond hij geweldig om te doen.
De tweeling was opgegroeid tot peuter. Hoewel ze vrijwel identiek waren, zag je zo dat Nubia de leider was en Yanara er altijd achteraan kroop. Ik was zielsgelukkig dat ze mijn uiterlijk hadden meegekregen. Er was bijna niets Egyptisch aan ze te ontdekken, of het moest nog komen natuurlijk.
En ikzelf werkte hard en had inmiddels het zevende niveau in de Styling bereikt. Het gaf me een soort aanzien in de stad. Iedereen kende me en regelmatig had ik de paparazzi voor de deur staan die met enorme camera's foto's van me probeerden te maken.
Maar toen ik eenmaal volwassen was geworden, moest ik toch echt gaan nadenken. Ik werd oud, binnenkort bejaard. Aan wie moest ik de 10G doorgeven?
Update!
Dylan was als tiener de hele dag maar aan het sporten. Ik had geen idee van wie hij dat had, ik was niet sportief en Cylcon al helemaal niet. Hij deed het goed op school en ik vond hem de perfecte kandidaat voor de tweede generatie.
'Mama, mama!' Ik keek verstoord om en zag Yanara aankomen rennen. 'Mama, Nubia laat me niet op de computer!' Ik zuchtte. 'Lieverd, je kent je zus nu toch wel een beetje?' Yanara kroop op de bank. 'Maar mammie, ik was net bezig met een opstel over de geschiedenis van Sunset Valley.' 'Vraag anders even of je op je broers computer mag,' stelde ik voor. 'Nee!' klonk het aan de andere kant van de kamer. Ik wierp een boze blik in Dylans richting.
'En op die van papa?' vroeg Yanara hoopvol. Ik schudde mijn hoofd. 'Je vader springt nog liever van het dak af dan dat ding uit handen geven,' mompelde ik. 'Dus ik kan niet eens verder met mijn huiswerk?' vroeg Yanara ongelovig, 'Mam, dit is een regelrechte ramp voor mijn schoolcarrière!' Ik glimlachte. 'Liefje, je hebt het hele weekend al voor school gewerkt.' Yanara fronsde haar wenkbrauwen en liep boos naar de keuken.
Toen Dylan eindelijk klaar met trainen was riep ik hem bij me. 'Wat nu weer mam?' zuchtte hij, 'Ik wilde even gaan douchen.' Dat kan zo toch ook nog?' vroeg ik. Hij zweeg. 'Ik wilde je iets vragen, iets wat heel belangrijk voor me is.' Hij keek me geïnteresseerd aan. 'Wat dan?'
'Ik ben een 10G begonnen,' vertelde ik, 'Weet je wat dat is?' Hij knikte. 'Daar hebben we het op school wel eens over gehad. Ik wist alleen niet dat jij ook aan die zooi meedeed.' 'Vind je het zooi dan?' vroeg ik verbaasd. Dylan knikte. 'Dan moet je je hele leven op 1 plek blijven wonen en kinderen krijgen.' Hij sprak dat laatste uit als een soort enge ziekte.
Ik keek somber naar de grond. 'Wat wou je me nou vertellen?' vroeg hij. Ik beet op mijn lip. 'Nee niks lieverd, laat maar.' Dylan trok een wenkbrauw op. 'Je wou mij stamhouder maken hé?' raadde hij. 'Ja,' bekende ik. Hij mompelde iets wat ik niet kon verstaan. Toen zei hij: 'Sorry mam, maar ik doe het niet. Ik wil m'n leven niet kapot laten gaan in deze stad. Ik wil naar Bridgeport en het liefst geen kinderen krijgen.' 'Als dat is wat jij wilt,' zei ik.
Dylan ging douchen en ik stond op om het avondeten te bereiden. Lichtelijk in de war. Ik had gehoopt dat Dylan het zou doen, had het zelfs verwacht. Ik besefte dat ik eigenlijk niks van mijn kinderen afwist aangezien Dylan me nooit iets over zichzelf had verteld. Niet over zijn dromen en toekomstplannen. Ik zuchtte. 'Aan tafel!' gilde ik naar boven.
De stemming aan tafel was nogal bedrukt. Nubia had zich van Yanara afgekeert, waarschijnlijk door hun computer ruzie. Dylan at zo snel mogelijk om mij niet hoeven aan te kijken en Cyclon... Die zat waarschijnlijk ergens ver weg in zijn eigen droomwereldje.
Yanara kroop na het eten meteen haar bed in, bang om zich te verslapen morgen. Ik dekte haar toe en aaide over haar krullen. Nubia bleef echter nog even beneden hangen.
In haar pyjama probeerde ze bosbessenmuffins voor me te bakken, net zoals Yanara altijd voor me deed. 'Ik kan het niet,' zuchtte ze toen ze de zwarte muffin zag. Ik knielde naast haar neer. 'Jawel hoor,' glimlachte ik. 'Yanara kan alles beter,' gromde Nubia nu. Ze stampvoette langs me heen, op weg naar haar bed. Ik zuchtte.
'De kinderen slapen,' zei ik tegen Cyclon. Hij zat alweer achter die verschrikkelijke computer. 'Oké,' zei hij en klikte weer verder. 'Kom je zo ook naar bed?' vroeg ik. 'Uhu.'
Dat 'uhu' betekende dat hij voorlopig niet zou komen. Misschien rond middernacht, als ik allang sliep.
Dat 'uhu' betekende dat hij voorlopig niet zou komen. Misschien rond middernacht, als ik allang sliep.
Ik wou hem door elkaar schudden, maar hield me in en stapte in bed. Ondanks alle frustraties die ik had in dit huis, sliep ik snel in.
