Hoofdstuk 6
Het is een week later en ik heb Dorothy gebeld met de vraag of ze langs kwam. Cyclon zit ergens in het theater en dat is maar goed ook. 'Er is iets he?' vraagt ze nadat we een tijdje hebben gekletst over onbenullige dingen. Ik knik en laat mijn hoofd hangen. 'En het heeft te maken met China?' Ik knik weer.
'Toen ik in China aankwam en het schilderij had afgeleverd, had ik nog een paar dagen voordat ik weer terug moest. Ik besloot om wat rond te kijken, en fietste naar allemaal bekende tuinen. Maar eigenlijk had ik gewoon last van een soort heimwee.'
'Op die eerste avond ontmoette ik een Egyptische avonturier. Hij heette Sharif en was al vaker in China geweest. Hij bood me aan om een paar mooie plekken te laten zien en ik ben erop ingegaan.'
'Logisch, Egyptenaren zijn zo knap,' zei Dorothy dromerig. Ik knikte somber en ging verder. 'We bezochten allemaal tombe's maar ik was als de dood dat het m'n dood zou worden dus heb ik hem gesmeekt om weer terug naar het hotel te gaan.'
'We hadden het nogal gezellig in de lobby en ik weet niet waarom maar opeens zoende hij me. En ik zoende hem terug. Het was zo geweldig, in een mooi land met een mooie man.'
Dorothy staart me aan. 'Even terug... Je verloofd je met Cyclon en vervolgens ga je vreemd...' Ik krimp in elkaar van schaamte. 'Ja... Maar toen kwam het moment dat ik weer naar huis moest. Hij zou een dag later vertrekken. En... we spraken af dat hij naar Sunset Valley kwam terwijl Cyclon aan het werk was.' Dorothy kijkt geschokt maar zegt niks.
'Dylan speelde lief op zijn kamertje en ik was de hele nacht bezig met het huis poetsen. Uiteindelijk vertrok Cyclon om 8 uur naar zijn werk en om 9 uur stond Sharif voor de deur. '
'Dit is echt ontzettend gemeen van je,' onderbrak Dorothy me. 'Ik weet het,' zei ik sip, 'Maar het wordt nog veel erger.' Ik zweeg schuldbewust en legde mijn hand op mijn buik. 'Nee!' gilde Dorothy toen ze het zag.
'Jawel,' fluisterde ik zacht. 'Echt alleen jij kan zoiets voor elkaar krijgen!' gilde Dorothy. Ik knikte. 'Hoeveel weken?' vroeg ze toen. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik geloof 12 nu...' 'Je gaat het hem toch wel vertellen he?' Ik beet op mijn lip en zweeg.
Update!
Die avond was Cyclon aan het werk. 'Lieverd? Ik moet even met je praten,' zei ik zacht. Hij stond meteen op. 'Wat is er? Weet je dat ik je zo erg gemist heb!' Hij keek me lief aan en mijn maag draaide om. 'Ik jou ook,' fluisterde ik, 'Maar ik moet je iets vertellen.'
Maar ik kon het niet. Cyclon keek zo lief en verwachtingsvol naar me. Hij hield echt van me en ik wou hem niet kapot maken door mijn fouten. 'We krijgen een kindje!' hoorde ik mezelf toen zeggen. Het klonk vastbesloten, alsof het ook echt zijn kind was. Alsof ik het zelf geloofde.
Het was een momentje stil en toen begon Cyclon te stralen. 'Wat fantastisch! Ons tweede kindje!' Ik slaagde er in om te glimlachen terwijl ik liever zou willen huilen. Hoe kon ik zo gemeen zijn?
Tijdens mijn zwangerschap bezocht ik regelmatig het ziekenhuis. De artsen adviseerden me om maar gewoon te genieten en niet zoveel te stressen aangezien mijn bloeddruk daar hoger van werd. Hoe kon ik genieten van een leugen? Maar stiekem was ik ontzettend gelukkig met het kindje in mijn buik.
Op Dylans kamer werd een tweede wiegje gezet. Het was geen oplossing, want binnenkort werd Dylan een kind en zou hij een eigen kamer moeten krijgen. Dat konden we ons best veroorloven, want Cyclon werkte nu als Anonieme Bronmanager, maar op korte termijn zou dit ook een oplossing zijn.
Ik werkte thuis ook hard door. Gewoon om mijn gedachten te verzetten. Wat nou als de baby typisch Egyptisch leek? Met gebruinde huid en zwart haar? Cyclon zou zeker weten bij me weggaan en ik wilde gewoon niet meer alleen zijn. Ik was zo stom geweest met Sharif!
En toen brak de dag van de bevalling aan. Cyclon was net terug van zijn werk toen hij me schreeuwend van pijn aantrof. 'Ik breng je naar het ziekenhuis!' riep hij en hij tilde me de auto in. Ik was gestresst, had pijn en hoewel het lief van hem was hoefde ik hem niet te zien.
De bevalling was een regelrechte hel. De weeën waren haast ondraagelijk en Cyclon dacht echt behulpzaam te zijn door telkens over mijn hand te aaien en te zeggen dat ik het echt heel goed deed. Ik kon wel huilen omdat ik hem zo bedroog en tegelijk wilde ik schreeuwen. 'Rot op man, het is je kind niet eens!' Maar ik hield me stil.
De grootste schok was toen ons gezinnetje niet met 1 lief klein meisje werd uitgebreid.
Maar met twee.
Het was ondenkbaar dat ons huis een tweeling aankon dus werd er in de komende maanden flink verbouwd. We zaten aan de grond maar ons nieuwe huis was prachtig geworden.
Ik keek vol liefde naar één van mijn meisjes. Ik had ze allebei Egyptische namen gegeven. 'Nubia en Yanara?' mompelde Cyclon verbaasd. Ik had geknikt en alle andere namen suggesties afgewezen. Sharif had me ooit verteld dat zijn zus Yanara heette en zijn oma Nubia. Een deel van mij hield nog heel veel van hem dus dit was het laatste wat ik voor hem kon doen.
Dylan was kind geworden. Hij zou binnenkort voor het eerst naar school gaan. Daarbij kreeg hij nu ook een eigen willetje. Ik mocht zijn lange haar niet afknippen, hoe ik ook zeurde, dreigde of het juist heel lief vroeg. 'Mam, dit is cool,' zei hij dan overdreven en stiekem grinnikte ik.
